درس‌های ویتنام برای فوتسالی که دیگر بی‌رقیب نیست!

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران، درخشش خیره‌کننده دروازه‌بان ژاپن، بداقبالی و کم دقتی مهاجمان ما که بخت‌های متعدد گلزنی را از ما گرفت و حتی حکم تقدیر در شکست نه چندان منصفانه ایران برابر ژاپن در فینال روز شنبه فوتسال قهرمانی آسیا ۲۰۱۴ در شهر هوشی‌مینه ویتنام سهمی محسوس داشتند اما اگر فقط به این عوامل نگاه و از فاکتورهای اساسی‌تر غافل بمانیم، به فوتسال خود ظلم کرده‌ایم.
حتی این را هم می‌توان پذیرفت که خوشبینی بیش از حد برخاسته از ۵ برد قاطع قبلی در این مسابقات و زدن مجموعا ۵۰ گل به تیم های اندونزی، چین، استرالیا، ویتنام و ازبکستان در آسان‌نگری و به تبع آن سهل‌انگاری ما طی روز نهایی سهمی را به خود اختصاص می‌داده است اما توجه به نکات ذیل الزامی است.
بازی با ژاپن اولین و آخرین دیدار ما در ویتنام بود که برابر حریفی جدی و قدر و نسبتا پایاپای تجربه کردیم و در همان اولین مرتبه کم آوردیم، زدن ۵ گل به اندونزی، ۱۲ گل به چین، ۸ گل به استرالیا، ۱۵ گل به ویتنام و ۱۰ گل به ازبکستان هیچ یک ارزش فوق‌العاده‌ای نداشتند زیرا برابر رقبایی کاملا سطح پایین‌تر از خودمان و تیم‌هایی پر اشتباه حاصل آمد و این تعداد گل‌ توسط تیمی به ثمر رسید که مدت‌ها است از مرزهای آسیا گذشته و راه خود را می‌رود.

حقایق فراموش شده
اما همسو با آن چشم ما به روی حقایق بسته مانده و مثلا فراموش کردیم که تیم فعلی‌مان در کارهای دفاعی به اندازه امور تهاجمی کارآمد نیست و به همین سبب روی حداکثر ۴ حمله نه چندان استثنایی ژاپنی‌ها دو بار دروازه‌اش گشوده شد و حتی یک از گل‌ها را خودمان زدیم.
این امر نیز در پی ۵۰ گل پرطمطراق دیدارهای قبلی‌مان از خاطره ها دور مانده بود که تیم ایران نوعی ایستایی و کندی در حرکاتش هست و بیش از حد برای ارسال پاس بعدی صبر می‌کند و از سرعت خود می‌کاهد و اگر با یک حریف سرعتی طرف شود (که در فینال شد) در دفاع از دروازه‌اش ناکام خواهد ماند.
ژاپن هر چه که نداشت، از سرعت در زمان حمله به نحو احسن و زیاد سود می‌جست و با پاس‌های کمتر ولی سریع‌تری توپ را به حوالی دروازه ما می‌رساندند. تیمی که در طول یک جام بیش از حد به بردن‌های ساده عادت کرده بود، آنقدر باتجربه احساس خطر کردن و بازی پایاپای حریفان با خود ناآشنا بود که در همان مرتبه نخست شکل‌گیری این واقعه خودش را باخت.
شکل پنالتی زدن نفرات ما در جنگ ضربات پنالتی نیز نشانگر همین مساله و از دست رفتن روحیه نفرات خودی بود و بازی کنترلی ژاپنی‌ها و اکتفای آنها به حداقل‌ها بیشتر به درد این میدان بخصوص خورد تا بازی تیم ما که یک بار دیگر ثابت شد فقط برای حمله ساخته شده است و نه کنترل میدان‌های سخت.

توقف ما و پیشرفت رقبا
ژاپن به لطف دومین قهرمانی متوالی‌اش لابد می‌تواند ادعا کند که سرور فوتسال آسیا شده است. در دوره قبلی این رقابت‌ها ما در نیمه‌نهایی به تایلندی باختیم که خود در فینال حریف ژاپن نشد. این بار تایلندی‌ها در شروع مرحله حذفی به ژاپن باختند تا ظاهرا راه ما آسان شود و لااقل برای رسیدن به فینال در جدولی که ژاپن را تا این مرحله از ما دور نگه می‌داشت مشکلی نداشته باشیم.
با این همه درس‌های مسابقات امسال فوتسال قهرمانی آسیا برای ما سراسر منفی نبوده است. تیمی که طی ۱۳ بار برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا ۱۰ مرتبه اول شده و هدف اصلی‌ترش درخشش در جام جهانی ۲۰۱۶ است با این باخت تلنگری خورد تا بقیه راه را با چشم‌هایی بازتر طی کند. زدن ۵۲ گل به رقبای آسیایی طی ۶ دیدار هم بر اساس واقعه هوشی‌مینه برای قهرمانی آسیا کافی نیست زیرا ۱۰ سالی است که همسو با کند شدن روند پیشرفت ما ژاپن و تایلند قدم به قدم بهتر شده‌اند و نشانه‌های ترقی نسبی در برخی تیم‌های دیگر آسیایی هم مشاهده می‌شود. شکست عصر روز شنبه بهانه‌های تازه‌ای را به دست مخالفان خسوس کاندلاس داده است تا برکناری او را مجددا خواهان و لزوم رویکرد دوباره به مربیان وطنی را متذکر شوند و نمی‌توان مطمئن بود که کمیته تحت هدایت سیدرضا افتخاری قادر به حفظ او در چنین شرایطی باشد اما مسائل و نیازهای فوتسال ما فراتر از رفتن یا ابقای کاندلاس است و اگر نگاهی همه جانبه به اتفاقات ویتنام بیندازیم و درس‌های آن را به درستی بیاموزیم، چراغ راهی برای آینده خواهد بود.

راه مشترک مسن‌ترها و جوان‌ترها
در این مسابقات ما از تیمی استفاده کردیم که ستاره‌هایش مثل طیبی و حسن‌زاده و طاهری کم و بیش در همان سطحی بازی کردند که از آنها توقع می‌رفت و جوان‌ترهایی مثل شفیعی و وفایی و توکلی و فخیم با درخشش در این پیکارها صاحب اعتماد به نفس بیشتری برای آینده شدند.
آنهایی که به اهمیت حضور یک دروازه‌بان ششدانگ در ورزش فوتسال معتقدند، اینک می‌گویند اگر باز از نظری پرتجربه‌تر به جای صمیمی نه چندان پخته استفاده می‌شد، اوضاع بهتر از امروز می‌بود و همان‌ها کنار کشیدن محمد کشاورز در واپسین روزهای قبل از سفر را نیز نشانه مدیریت ضعیف اوضاع توسط سران این ورزش و عدم قوه جذب نزد کاندلاس می‌دانند اما حتی با اوجگیری بیشتر نظایر جعفری و شجری و اسماعیل‌پور در ویتنام، آینده به روی فوتسال ما لبخند زد. همه چیز بستگی به نوع نگاهی دارد که مایلیم به این پیکارها بیندازیم اما قدر مسلم اینکه خوب دفاع کردن در فوتسال را نیاموخته‌ایم و تیم‌مان بسیار تکنیکی و درخشان و چشم‌نواز اما سر به هوا بازی می‌کند و بدون تشکل و استحکام لازم دیگر در آسیا هم نمی‌توان بی‌رقیب ماند و قهرمان شد، چه برسد به درخشش در جام جهانی.