به شهرزادهای تازه میدان بدهیم/ تاسف نه؛ امروز، روز شادی است

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران، از زمانی که فدراسیون فوتبال کویت اعلام کرد شهرزاد مظفر را به استخدام خود در آورده موجی از دلواپسی و وامصیبتا در محافل مختلف راه افتاد که ای مسلمین چه نشسته اید که سرمایه ورزش ایران بر باد رفت.

موضوع این است که اگر قرار بود دلواپس چیزی باشیم باید زمانی دلواپس می شدیم که شهرزاد مظفر قرارداد سه ماه با فدراسیون فوتبال می بست و امنیت شغلی نداشت. قرارداد سه ماهه – اگر درست باشد چون فدراسیون فوتبال در مورد آن واکنشی نشان نداده – قراردادی ترکمنچای تر از ترکمنچای است و شهرزاد مظفر ، الهه نجابت بوده که در مورد آن حرف نزده.

حقوق ۴ میلیون تومانی شهرزاد مظفر هم از مواردی است که جای بحث دارد. مگر سایر مربیان در فدراسیون ها و تیم های ملی دیگر چقدر می گیرند؟ تردید نکنید که اغلب آن ها حتی با اسم و رسم ترین آن ها از این مبلغ هم کمتر دریافتی دارند مگر این که بخواهیم دستمزد شهرزاد مظفر را با محمد ناظم الشریعه و کارلوس کیروش مقایسه کنیم که به خودی خود ، مبحثی است جداگانه.

سوال اصلی در حال حاضر این است که آیا باید همچنان فریاد وا اسفا و وا مصیبتا که سرمایه مان به دست کویتی ها چپاول شد سر دهیم و کاسه و کوزه ها را بر سر فدراسیون فوتبال بشکنیم که عرضه نداشتید مربی جام آورتان را حفظ کنید؟

بیایید از زاویه دیگری به موضوع نگاه کنیم. شهرزاد مظفر قرار بود تا چه زمانی در تیم ملی بماند؟ برای او ، ماموریت بعدی چه بود؟ او که جام هایش را در آسیا آورده بود و خبری هم از جام جهانی در فوتسال زنان نیست. او باید می ماند تا چه کند؟ با حقوق چندرغاز در کشوری دارای مشکلات ارزی و اقتصادی شدید ، بماند ، از فرصت درآمدزایی اش استفاده نکند و بعد دوباره روز از نو و روزی از نو و تلاش برای قهرمانی دیگر در آسیا؟

پس سایر مربیان ما چه می شوند؟ شهرزاد مظفر بعد از ۲ دوره حضور در راس تیم ملی فوتسال بالاخره چه زمانی باید جایش راه به مربی دیگری می داد و تفکری تازه بر تیم ملی حاکم می شد؟ آیا انتظار داشتیم مظفر تا دنیا دنیاست روی نیمکت ایران باشد و سقف پیشرفت مربیان ایرانی دستیاری در تیم ملی و قهرمانی در لیگ داخلی باشد و بس؟

امروز نه تنهار روز تاسف نیست بلکه روز شادی است. روز خوشحالی از این که هم این قدر اعتبار و توان داریم که مربی به کشورهای دیگر برای ساختن فوتبال و فوتسال زنان در نقطه ای دیگر  از کره خاکی ، صادر می کنیم و هم این شانس را ایجاد کرده ایم که به یک مربی ساعی دیگر ، به شهرزادهای دیگر میدان و فرصت دهیم.

فرصتی برای ساختن تیم ملی جدید و بر پایه ستاره های تازه. ما این نیاز را امروز به وضوح حس می کنیم. نگاهی کنید به ستاره های لیگمان تا ببینید چقدر ستاره داریم که درهای تیم ملی باید به رویشان باز شود. تیمی جدید و هوایی تازه.

حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران آی دبلیو اسپورتس