دکان دونبش خیابان سئول!

پایگاه خبری فوتسال ایران–  علی احدی

هر مدیری که در جایی پست می گیرد، روش به خصوصی را برای اداره آن انتخاب می کند. برخی تدبیرانه عمل می کنند. بعضی ها شایسته سالاری را سرلوحه کار خود قرار می دهند. برخی همیشه به دنبال پیشرفتند و از درجا زدن گریزان. بعضی ها هم هیچ کاری نکنند، صداقت را زیر پا نمی گذارند.

هر مدیری سبک خودش را دارد. اما در این میان هستند کسانی که به محض تکیه زدن بر صندلی ریاست تنها به دنبال رفتن راه های میانبری هستند که آن ها را زودتر به مقصد برساند. به عبارت بهتر هدف وسیله را برایشان توجیه می کند. حال این راه میانبر و وسیله ای که به کار می برند، چقدر اخلاقی است و تا چه اندازه درست، فرقی برایشان نمی کند.

نمونه چنین مدیرهایی در اطراف ما کم نیستند. در همین حوالی و در خیابان سئول دکان دونبشی باز شده که صاحبش را می توان مصداق بارز همین مدیرها تلقی کرد. در فوتسال ما منتقد کم نداریم اما آقای رئیس می داند در این دکان دو نبش چطور منتقدان اصلی را تبدیل به حامی خود کند.

اگر همه منتقدان را یک طرف جمع کنیم، در طرف دیگر یک نفر به تنهایی شمشیر انتقادهایش برنده تر از بقیه است. کسی که از اولین روز حضور مرد اسپانیایی در ایران، او را سیبل انتقادهایش قرار داده و از هر طرف به او حمله کرده، به یک باره سکوت اختیار می کند. البته سکوت فقط در کوبیدن؛ چرا که او این بار در حمایت کردن پیشتاز شده است.

در کنار او، یک نفر دیگر هم هست که همیشه به هر چیز و به هر کس اعتراض دارد. این رئیس و آن رئیس هم برایش فرقی نمی کند. اما می بینیم او هم به یک باره حامی می شود.

حال ببینیم دلیل این چرخش های ۱۸۰ درجه ای منتقدان چیست؟ دلیلش را باید در همان دکان دو نبش خیابان سئول جستجو کرد. دکانی که یک طرف آن رو به وزارت ورزش و طرف دیگرش رو به فوتسال باز می شود. دکانی که صاحبش می داند سر بزنگاه چطور از آن استفاده کرده و منتقدانش را ساکت کند.

به یکی پیشنهاد همکاری برای یک سال دیگر را می دهد و دیگری را همکار خود می کند بدون هیچ حکم و ابلاغی. برای کاستن فشارها وعده و وعید می دهد و برای ساکت کردن رسانه ها…بگذریم…

خلاصه این دکان خیابان سئول ماجرایی دارد برای خودش اما باید بگویم زمانی تا ویرانی آن نمانده است. حذف صاحب خانه از بیشتر معادلات فوتسال و کم رنگ شدن حضورش در محافل فوتسالی، تو خالی در آمدن وعده ها، شکست ها و ناکامی های پیاپی بین المللی و افول روز به روز، همه و همه سبب ساز ویرانی این دکان خواهد شد.

دکانی که هیچ گاه یک رو نداشت. نه خودش نه صاحبش…

اما فوتسال شلوغ ما با سه رده ملی، سه رده لیگ و کلی حاشیه با این شکل لنگ خواهد زد. فوتسال ایران رویدادهای بزرگی را در پیش دارد. از دل آن ها می توان اعتبار از دست رفته را بیرون کشید و یا از آن گردابی ساخت و تا ابد در آن غرق شد. بازگشت به اوج نیاز به اراده ای دارد که این روزها به سختی می توان در متولیان فوتسال کشور دید. متولیانی که نمی دانند چه خانه ویران شده ای را تحویل گرفته اند و چه کاری برای دوباره ساختنش باید انجام دهند. فوتسال امروز ما معماری می خواهد که تنها فکر و ذکرش ساختن این خرابه باشد نه کسی که از عمودهای افتاده اش برای ساختن دکانی شخصی استفاده کند.