در احوالات قهرمانی ایران و شگفتی‌سازی تاریخی افغانستان

به گزارش پایگاه خبری فوتسال، ایران دوباره قهرمان فوتسال آسیا شد، مبارک باشد اما این فوتسال انگار چیزی کم دارد؛ قهرمانی جهان. می‎تواند بدست همین بچه‌ها فتح گردد، کمی روان بازی کنند، کنار تکنیک‌شان تاکتیکی‌تر بازی کنند و به قول آن عزیز نگذارند تیم‌ها قلقلک‌مان بدهند. جام‌جهانی نزدیک است، شهریور در ازبکستان و وقت کم است. سرخوش از قهرمانی آسیا نباشیم وقتی قهرمانی جهان هست. اینطوری وقتی برمی‌گردیم به خیابان‌ها، کوچه‌ها، پارک‌ها با توپ پلاستیکی و دو تیکه سنگ به جای دروازه حالش را می‌بریم، حتما بیشتر کیف می‌کنیم.

دیروز که صعود به فینال محقق شد، گفتم ایران قهرمان است اما افغانستان که اول شد، رفتم به ۱۹۹۲ که درست تیم فوتسال ایران هم حال و هوای روز این روزهای افغانستان اول راه را داشت، قهرمانی در آسیا، با گروسی، نوآموز، صالح، ورمزیار، اکبری، یوسفی، ابطحی و … آن هم با گل‌های زده  ۱۵ تا ۲۰ تا دنیا فوتسال ما را باور کرد. در تدارکات زیر صفر با مایلی‌کهن در همان سال چهارم جهان هم شدیم.

بعد با شمس و ناظم‌الشریعه قله‌های فوتسال را با کشاورز، شمسایی، نظری، معصومی، رجبی، حسن‌زاده، طیبی فتح کردیم. فوتسال اولین سنگرش در محلات است، خداوکیلی آنقدر گنج در فوتسال داریم که می‌توانیم همزمان چند تیم ملی داشته باشیم.

افغانستان امروز شکل فوتسالش درست مثل ۳۰ سال پیش ما بود. آن هم با تعدادی کارگر زحمتکش، بنای استاد، محصل، کاسب محل، چند تا دریبل زن و … که البته با یک حامی و اسپانسر عاشق و یک ماه اردو در تایلند. از بامیان، هرات و جلال‌آباد، قندهار، کابل و … با یک مربی ایرانی اهالی ورزش فوتسال را به تعجب وا داشتند. صعود به جام‌جهانی، کشوری که درگیر مشکلات خودش است. فوتسال جهان حالا یک مهمان ناخوانده دارد که باید به او رسید تا خود را مهیای جام‌جهانی فوتسال کند؛ تیمی که بعد از رسیدن به جام‌جهانی در رختکن شادی کردند و کمی دل مردمان‌شان را شاد کردند آنهم با سرود جالب یه روز تنگ غروب آسمان صادق بوقی. گپ زیاد است اما همینقدر گفتم که خیلی مبارک باشد.

س.رکنی