ریشه یابی ناکامی تیم ملی از زاویه ای متفاوت

بحث حمایت از تیم ملی هم بحث مهمی است! شما هر موقع سراغ اهل ورزش می روید بحث کمبود منابع مالی را مطرح می کنند،البته این حرف درستی است اما آیا حمایت فقط جنبه مادی و مالی دارد؟ و آیا وقتی بحث این حمایت مطرح است منظور فقط خود تیم ملی به صورت محض است ؟ من می گویم این نوع حمایت را باید در کل فوتسال تعریف کرد، یعنی از همان ابتدایی که یک بازیکن وارد این رشته ورزشی می شود  تا سطح لیگ . بعد خواهیم دید که اتوماتیک  مشکلات حل می شود
در سطحی بعد از بحث کادرسازی  یک مسئله مهم فوتسال ما روابط حرفه ای این رشته است.  ما در لیگ مان   از بازیکنان حرفه ای سایر کشورها استفاده نمی کنیم،  یا بازیکنان و مربیان مان را کمک نمی کنیم  که در سایر کشورها که از فوتسال خوبی برخوردارند  حضور پیدا کنند، حداکثر این کارما شده است که فوتبال یک کشور مثل کویت را تغذیه کنیم و به جای این که آنها به ما کمک کنند تا فوتسال ما رشد کند ما باعث شدیم تازه فوتسال کویت مدعی شود.  پس همانطور که می بینید فوتسال و هر رشته ورزشی دیگری امکان رشد جزیره ای ندارد . ما باید با جهان ورزش ارتباط بگیریم  و این ارتباط گیری معقول و به نفع ما باشد نه به ضرر ما . آوردن یک مربی که با عرف فوتبال ما فاصله دارد دوای درد ما نیست،  لذا تا روابط حاکم بر ساخت فوتسال ما حرفه ای نشود ، جامعه حرفه ای و قواعد و هنجارهای حرفه ای حاکم نمی شود و نباید انتطار داشت نتایج خوب هم بگیریم.
دومین زاویه از بحث روابط حرفه ای در این رشته ورزشی به نظر من  مکانیزم های رشد بازیکنان و مربیان از سطح اولیه تا سطوح ملی است. یعنی باید منطق مشخصی از حضور یک بازیکن و مربی از سطح باشگاهی تا ورودش به سطح ملی قابل رصد باشد. باید شرایط به گونه ای باشد  که انتخاب مربیان و  بازیکنان  از یک وجه استدلالی قوی برخوردار باشد ، مثلا باید معلوم شود چرا بازیکنی خط می خورد، چرا دستیاری انتخاب می شود ، معیار های این انتخاب ها چیست. مسلم است که همین شفافیت ها دنیای ورزشی را از روابط مبهم و  غیر سازنده  خالی می کند.
بحث دیگر روابط حرفه ای ، بهره گیری از متد ها و تاکتیک ها و پیشرفت های نوین این رشته ورزشی در سایر کشورها است.  به عنوان مثال این رشته ورزشی در دنیا دائما در حال رشد و مدرن شدن است اما ما اصرار داریم بازیکنانی که خلاقیت فردی دارند را جذب کنیم این در حالی است که فوتسال امروز جهان بالاترین حد از کار تیمی را تجربه می کند و راهبردهایش را نیز مطابق با این اصل طراحی می کند
من به عنوان فردی که در حال کار در این رشته ورزشی هستم معتقدم که ریشه تمام مشکلاتی که تاکنون گفتم در این امر است که نگاه ما به ورزش نگاه علمی و حرفه ای نیست، ما هنوز بین ورزش به عنوان یک حرفه و یا ورزش به عنوان یک امر تفریحی و سرگرمی تفکیک قائل نیستیم، در ورزش حرفه ای حتی تماشاگر هم حرفه ای است، برای سرگرمی صرف  سرنوشت تیم هوادارش را پیگیری نمی کند. حالا شما این مشکل را بگذارید کنار این که مراحل آکادمیک  و علمی که باید برای موفقیت یک تیم به کار گرفته شود در سطح مقبولی نیست علاوه بر اینکه باید هوشیار باشیم دیگر ورزش مانند قبل مبتنی بر زور و آمادگی جسمانی صرف نیست بلکه ورزش امروز، رقابت منطق ها و فلسفه های فکری مربیان است، اما در خصوص مسئله شرایط عینی مسابقات فوتسال جام ملت های آسیا من موضوع را به دو قسمت تفکیک می کنم.  یکی ما قبل فینال و دیگری خود فینال است. در خصوص بحث اول باید بگویم که تا قبل از فینال ما با کشورهای مهمی بازی نداشتیم، این تیم ها در حد و اندازه تیم ملی ما نبودند به همین دلیل هم توانستیم کارهایی که کادر فنی تیم در نظر داشت  را انجام دهیم، سوال من این است که آیا در بازی فینال هم باید با همان استراتژی مراحل مقدماتی بازی می کردیم ؟نباید در بازی فینال چه از لحاظ تاکتیکی و ترکیبی تغییرات می دادیم ؟  این نوع حضور ما باعث شد تا آنالیزور های ژاپنی دست کادر فنی ما را خوانده باشند! حداقل این بود که ما بازیکنانی را به خدمت می گرفتیم که در چند فینال اخیر تجربه ای  می داشتند، بنده مخالف جوان گرایی در تیم ملی نبوده و نیستم ، اما بازی فینال به قول معروف بازی بزرگان است و این تلقی از جوانگرایی که  با تجربه ها کنار گذاشته شوند به فوتسال ضربه می زند ما باید بدانیم از جوانترها کی و کجا استفاده کنیم تا نقض غرض نشود. این گونه است که ما جوان ها را به عنوان سرمایه خودمان هم حفظ کردیم و هم به رشدشان کمک کردیم.  در مجموع ما باید درباره این شکست به تفکرات کادر فنی خودمان بپردازیم. همانگونه که در بازی آخر مشهود بود فرایند انتقال تجربه در این  بازی جای خودش را به انتقال استرس به تیم داد و باعث شد نتوانیم استراتژی هایی که به آنها فکر کرده بودیم را اجرا کنیم.
نکته بعدی که باید به آن اشاره کنم، تکنیک طراحی بازی به وسیله تغییر نفرات است،  سرمربی تیم آنالیز مناسبی از نحوه به کارگیری بازیکنان در زمان های مورد نیاز تیم نداشت. در کنار این نکته، شما این را در نظر بگیرید که ما در بازی به این مهمی آمادگی  ضربات پنالتی را نداشتیم.  این یعنی این که بر عکس ژاپنی ها آنالیز واقعی از حریف در تفکرات مربیگری وجود نداشته است.
نکته پایانی که باید در این مورد بگویم این است که همانطور که ابتدای این بحث گفتم  امروز در فوتسال جهان تکیه اصلی بر کار تیمی است و طراحی بازی بر اساس  خلاقیت بازیکنان  در حال منسوخ شدن است اما با تمام احترامی که برای بازیکنان خلاق تیم قائلم باید بگویم آنها هم نتوانستند در این شرایط دست مربی را گرفته و تیم را از آب و گل این بحران بیرون بیاورند.  در انتها امیدوارم که ما با بهره گیری از فرهنگ نقد و منصفانه ارزیابی کردن همدیگر بتوانیم فرهنگ ورزشی  و رفتار های خودمان را اصلاح کنیم و در راستای ارتقای فوتسال گام برداریم.
انتهای پیام