فاجعه حضور ملی پوش فوتسال با پیراهن تیم ملی در قهوه خانه!/ ماجرایی جالب از اخراج بازیکن قلیانی

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران، موضوع مصرف قلیان در بین فوتسالی ها همچنان داغ داغ است. صحبت های بسیاری در محافل فوتسالی مطرح می شود اما قطعا مطالب قابل استناد، صحبت هایی است که از جانب مربی باسابقه ای مطرح می شود که خود در فضای موجود نفس کشیده است و مسائل را از نزدیک لمس کرده است. از همین رو در خصوص بحث قلیان با علی‌رضا رعدی مدرس و مربی قدمی فوتسال ایران به گفت و گو نشستیم. ماحصل گفت و گوی fut5al با رعدی را در ادامه می‌توانید بخوانید.

توجه: بخش های مهم و جالب مصاحبه با رنگ قرمز تمیز داده شده است.

اخیرا بحث استعمال قلیان و چیزهای مشابه توسط بازیکنان چه در رده ملی و چه در رده باشگاهی دوباره داغ شده‌است. بنظر شما استعمال این گونه مواد چه ضررهایی برای یک بازیکن حرفه‌ای دارد؟

در ابتدا لازم می‌دانم قهرمانی تیم ملی فوتسال بانوان را در مسابقات جام ملت‌های آسیا به تمامی فوتسال دوستان بخصوص بانوان کشورم تبریک بگویم.

اما درمورد سوال شما. من فکر می‌کنم دخانیات، به هر مدل آن با روح ورزش در تضاد است. علاوه بر آن در فرهنگ و آداب اجتماعی ما این گونه مواد جای ندارند. اما متاسفانه چند سالی هست که قلیان در جامعه ما تبدیل به یک فرهنگ شده و حتی به خانواده‌ها هم راه پیدا کرده‌است.

بازیکنان ما باید بدانند که اگر من نوعی و یا شما به عنوان یک خبرنگار و یا هر کس دیگری در مورد استعمال قلیان صحبت می‌کنیم، نباید ناراحت شوند و موضع‌گیری کنند. چرا که ما در صدد اصلاح این رفتار غیرحرفه‌ای هستیم. من می‌گویم شمای بازیکن بیا و ۶ ماه قلیان نکش، بعد از آن خودت را چک کن. ببین آیا در تمریناتت، نوع بازی‌ات، طراوتت در زمان بازی و تمرین و اعصابت تاثییر گذاشته یا نه. ما الان بازیکنانی (حتی در رده ملی) داریم که بعد از سه دقیقه بازی عصبی می‌شوند و نمی‌توانند در بازی تمرکز داشته باشند و از جریان بازی خارج می‌شوند. مگر می‌شود یک بازیکن عادی سه دقیقه بازی کند و عصبی شود؟ این از اثرات دود بر بدن این بازیکنان است. به هر حال چه بخواهیم و چه نخواهیم این مواد بر روی بدن انسان اثر می‌گذارد و قدرت تصمیم‌گیری را از آدم می‌گیرد و باعث عصبانیت فرد می‌شود. به همین دلیل می‌گویم آقای X، شما که می‌گویی من اگر قلیان نکشم نمی‌توانم بازی کنم. ۶ ماه نکش ببین آیا بر روی بازی‌ات تاثیر مثبت می‌گذارد یا خیر. اگر تاثیر داشت که هیچ، ادامه بده. ولی اگر تاثیر نداشت بجای روزی دو بار، سه یا چهار بار و حتی بیشتر استعمال کن.

از جهت دیگر، یک زمانی هست ورزشکار ما به هر دلیلی قلیان می‌کشد اما در یک محیط بسته. خوب در آن محیط نمی‌شود ورود کرد و بازیکن را منع کرد. چون حریم شخصی خودش است. ولی وقتی یک ورزشکار، در یک محیطی به نام قهوه‌خانه و یا چای‌خانه و یا هر اسم دیگری که بر رویش می‌گذارید، محیطی که انسان‌های مختلف با سطح فرهنگ و دانش متفاوت، از بی‌سواد تا دانشگاهی در آن نشسته‌اند، درقالب یک بازیکن سرشناس، یک بازیکن ملی، می‌آید و می‌نشیند و قلیان و یا سیگار می‌کشد، خیلی زشت است. حتی جالب است بدانید که گاهی این افراد با لباس تیم خود و یا با لباس تیم ملی فوتسال که منقش به آرم فدراسیون فوتبال و پرچم جمهوری اسلامی ایران است در آن محیط‌ها حاضر می‌شوند و این دیگر فاجعه‌ است. من می‌گویم شما که می‌گویی بدنم طوری شده که با این دود عادت کرده‌است، به زبان راحت‌تر معتاد دود شده‌ام. نباید در چنین محیط‌هایی بروی و دست به این کار‌ها بزنی. در این محیط‌ها هستند کسانی که از شما الگو می‌گیرند. شما نباید الگوی منفی باشید. آقای ورزشکار، شما در محیط زندگی خود، محیط کار خود، شهر و استان خود به هر حال الگوی جوانانی هستید که دوست دارند مسیر شما را ادامه بدهند. آن‌ها با دیدن شما فکر می‌کنند که با قلیان به آن درجه از بازی رسیدید. در حالی که نمی‌دانند اگر قلیان نبود شما الان چندین مرتبه بالاتر از جایگاه فعلی خود قرار داشتید.

ولی در حال باید بپذیریم که این مشکلات در جامعه فوتسال ما وجود دارد و خیلی شدیدتر و عمیق‌تر از آن چیزی هست که فکر می‌کنیم. راه حل این مشکل هم نه در کمیته انظباطی و نه در کمیته اخلاق و کمته فوتسال است. راه حل آن در باشگاه‌هاست. جایی که پس‌وند فرهنگی دارند ولی به معنای واقعی کلمه هیچ نشانی از فرهنگ ندارند.

اما برخلاف نظر شما، خیلی از کسانی که با آن‌ها در مورد این مسئله صحبت کردیم، گفتند موضوع قلیان موضوع شخصی است و ربطی به مربیان و باشگاه‌ها ندارد!

نه. همچین چیزی نیست. بنظر من اگر کسی همچین حرفی را زده‌است، مرتکب یک اشتباه شده‌است. ببینید ورزشکاران ما (در این مورد فوتسالیست‌ها) چه بخواهند و چه نخواهند، الگوی یک سری از افراد در جامعه هستند. این افراد نباید و نمی‌توانند تبدیل به یک الگوی منفی شوند. ما در قالب ورزشکار، یک خط مشی را برای افرادی که به این رشته علاقه‌مند هستند ترسیم می‌کنیم. مگر می‌توانیم بگوییم که رفتارهای ما شخصی است؟ اگر شخصی‌ست باید در محیط خانه و پوشیده انجام دهیم. من با تیمی کار می‌کردم که بازیکنان آن ساعت ده و نیم به هوای گردش از اردو خارج می‌شدند و وقتی برمی‌گشتند بوی دود از دو متری آنها استشمام می‌شد. من برخورد کردم. گفتند چرا برخورد می‌کنی. ما باید بپذیریم که این مسئله را باید از خودمان و از باشگاه‌مان شروع به حل کردن کنیم. وقتی در تیمی مربی آن قلیان می‌کشد مگر می‌شود به بازیکن آن حرفی زد؟

این تیم که به آن اشاره کردید در لیگ برتر قرار دارد؟

بله. وقتی مربی تیم تا ساعت ۳ نصفه شب مشغول انجام کارهای خلاف عرف است، شما می‌توانید به بازیکنان‌تان بگویید نکن؟ اگر حرفی بزنید، بازیکنان می‌گویند چطور خود شما که سرمربی ما هستید انجام می‌دهید؟

یعنی شما اعتقاد دارید برای اصلاح یک تیم باید خود سرمربی آن پاک باشد و الگوی بازیکنان آن تیم؟

بله من اعتقاد دارم اولین کسانی که باید خود را اصلاح کنند مربیان هستند. ببینید در حال حاضر باشگاه‌های ما تنها باشگاه‌های ورزشی هستند. اگر بخواهیم دقیق‌تر نگاه کنیم تنها تیم ورزشی هستند. اگر باشگاه‌های ما علاوه بر ورزشی بودن فرهنگی هم باشند، همه این مسائل درست می‌شود. چون یک آیین‌نامه رفتاری می‌گذارند و تمام افراد تیم را موظف به اجرای آن می‌کنند.

اما برخلاف حرف شم، در هیچ کجای دنیا باشگاه‌ها پس‌وند و یا پیش‌وند فرهنگی ندارند. و همانطور که شما می‌دانید هیچ مورد رفتار غیر حرفه‌ای هم در آن‌ها گزارش نمی‌شود.

برای آنکه آنجا تیم‌ها حرفه‌ای هستند. باید این را به شما بگویم که بر اساس اعتقاد من در کشورمان ورزش حرفه‌ای داریم، آماتور داریم، نیمه‌آماتور داریم و محلی هم داریم. امروز فوتسال ما محلی‌ست. ولی می‌گوییم حرفه‌ای چون پول در آن وجود دارد و بازیکنان آن پول حرفه‌ای می‌گیرند. بازی ما محلی است، رفتار ما آماتور است و قسمت نیمه‌اماتور آن هم برمی‌گردد به باری به هر جهت بودن آن. کدام عوامل حرفه‌ای را رعایت می‌کنیم که بخواهیم حرف از حرفه‌ای بودن بزنیم؟ آیا ابتدایی‌ترین موضوع حرفه‌ای بودن که در اختیار بودن بازیکن توسط باشگاه‌ است را رعایت می‌کنیم؟ بازیکن حرفه‌ای می‌داند که اول شب باید بخوابد. بازیکن حرفه‌ای یاد گرفته‌است که دود و امثالهم برای اون مضر است. شما کدام ورزشکار حرفه‌ای را در کشورهای اروپایی دیده‌اید که در زمان تمرین و مسابقه مشروبات الکلی مصرف کند. زیرا می‌داند که در صورت انجام این حرکت توسط باشگاه جریمه شده و ممکن است اخراج شود.

شما خودتان مربی باشگاه‌ها و تیم‌های مختلف ملی بوده‌اید. اگر ببینید که بازیکنی دارد از چنین موادی استعمال می‌کند آیا با آن برخورد می‌کنید و یا کرده‌اید در گذشته؟

بله. برخورد کرده‌ام و برخورد خواهم کرد.

نمونه‌ای دارید؟

در تیم ملی برمه، مردم موادی لای دندان‌ها و یا پشت لب‌هایشان می‌گذارند که باعث قرمزی دهان و دندان‌هایشان می‌شود. در ابتدای حضورم در تیم ملی آن کشور از علت قرمزی دهان بازیکنان پرسیدم که به من گفتند اثرات استفاده از یک ماده آرام‌بخش است. یک ماه از حضورم در آن کشور گذشته بود که فهمیدم این یک ماده مخدر است و اثرات سو بر توان بازیکنان دارد. به همین دلیل کلیه بازیکنان را جمع کردم و تذکر دادم که اگر کسی با دهان قرمز بر سر تمرین حاضر شود یا لای دندان‌هایش اثرات مصرف ماده مخدر باشد از تیم من اخراج خواهد شد. حتی چند بازیکن خوب و کاپیتان‌هایشان را هم اخراج کردم. این دیگر یک رسم در تیم شد و دیگر کسی اعتراض نکرد.

آیا آن اخراج‌ها باعث نشد تا فدراسون فوتیال برمه و یا مطبوعات آن کشور به شما اعتراض کنند و فشار بیاورند؟

نه اتفاقا حمایت و پشتیبانی هم کردند.

بنظر شما اگر این کار در رده باشگاهی ایران انجام دهید از شما حمایت می‌شود؟

جای تاسف دارد که بگویم نه تنها حمایت نمی‌شود، بلکه مخالفت‌های شدیدی هم می‌شود. من در تیمی کار می‌کردم که یک بازیکن را بخاطر مصرف قلیان کنار گذاشتم. به من اعلام شد که کنار گذاشتن این بازیکن باعث ضرر روزی یک میلیونی برای ما شده است. من تعجب کردم و گفتم چطور ممکن است این اتفاق بی افتد. بعد‌ها فهمیدم که این بازیکن وقتی به قهوه‌خانه می‌رود بخاطرش ۴۰ یا ۵۰ نفر هم به آنجا می‌روند. که این خودش شبی نزدیک به یک میلیون می‌شود! ولی من هر جا باشم و ببینم برخورد می‌کنم؛ شک نکنید.

شما موفق به اخراج آن بازیکن شدید؟

نه. چون اگر این کار را می‌خواستم بکنم باید کل تیم را اخراج می‌کردم. پس مجبور شدم بر خلاف میلم عمل کنم و فقط به دادن تذکر اکتفا کنم.