لیدر معروف ساروی: تمام عمرم فحش ندادم!/ زمان سقوط راه ساری گریه کردم

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران، دیگر همه او را می شناسند. شکل تشویق های متصعبانه اش با جست و خیزهای ناتمام و موهای فرفری و آن لباس زرد رنگش که غلط املایی هم روی سینه اش دارد، به چشم همه آشناست. می دانند که مازندرانی است و از مهد ورزش می آید. با فریدون اندرخور گپ کوتاهی زدیم که خودمانی است با سوالات پراکنده ای که پاسخ هایش را جذاب می کند. شاید جواب دادن های بی پیرایه اش به دل شما هم بیاید.

-این موهای فر را نمی زنی؟

گاهی کوتاه شان می کنم. اما کلا برایم نشانه شده است و درباره اش در رسانه ها هم نوشته اند؛ موفرفری ورزشگاههای ایران.

-کی بوق زدن را کنار می گذاری؟

نمی دانم. حالا تا وقتی که نفس دارم ادامه می دهم. من عاشق اینکار هستم. خودت خبرنگاری و نویسندگی را کنار می گذاری؟! تا وقتی که جان داشته باشم برای مازندران بوق می زنم.

– ساری یا مازندران؟

آخ که هر چه بدبختی در این استان داریم از همین تقسیم های شهری است. اینجا و آنجا مگر داریم؟ ساری و بابل و قائمشهر و نوشهر دیگر یعنی چه. فقط مازندران.

-الان مشوق و لیدر زیاد داریم در مازندران، درست است؟

بله شکر خدا تعداد تیم ها که زیاد می شود، لیدر ها هم باید بیایند. کارشان هم خوب است و پیشرفت کرده اند و به تیم های مان کمک می کنند. خونه به خونه، نساجی، کاله، جویبار و نوشهر و همه جا لیدرهای کهنه کار و جوان با همدیگر هستند و خوب تشویق می کنند.

– بوقچی زیاد نداریم. در سطح ملی و بین المللی که بیشتر شما هستی.

نمی خواهم اسم زیاد بیاورم که می دانم اسم برخی جا می ماند و یا فقط اسما آنها را می شناسم ولی واقعا لیدرهای مازندران خوب هستند و الان هم با برخی از آنها به مسابقات می رویم.

– کتک هم خوردی؟

اصلا و ابدا. چون بی ادبی نکردم روی سکوها و همیشه جانب انصاف و اخلاق را داشتم. شکر خدا سرم بالاست و شرمنده وجدانم نیستم.

– از تولد و خانواده ات بگو.

متولد اول مهر ۱۳۴۸ هستم. در محله سروینه باغ ساری دنیا آمدم. ۳ تا پسر هستیم و ۲ تا خواهر. برادرم فرهاد در دخانیات استان کار می کند و زمانی گلر بود. خودمم دو تا پسر دارم.

-خودت هم سابقه فوتبال داشتی.

بله. در باشگاههای ساری بازی کردم. زیر نظر مهدی خاکساریان زیاد فوتبال کار کردم. یک بار هم در فوتسال قهرمان جام رمضان ساری شدیم. با تیم یاران سلیم. خدا رحمت کند سلیم بهرامی را. خیلی دوستش داشتم.

-چه پستی بازی می کردی؟

همه جا بازی می کردم ولی بیشتر هافبک.

-گاهی اوقات وسط بازی بدجوری جوش میاوری و حتی بر سر تیمی که برایش بوق می زنی، فریاد می کشی.

در تمام عمرم به کسی فحش ندادم ولی وقتی که می بینم بچه ها با تمام وجود بازی نمی کنند کلافه می شوم چون خودم از تماشاگران می خواهم با جان و دل تشویق کنند. عکس آن هم هست. گاهی حس می کنم تماشاگران بی انگیزه و مایوس شده اند. آنوقت مجبورم سرشان داد بکشم که در همین جا از آنها عذر خواهی می کنم.

-الان چند سال می شود که بوق می زنی؟

نزدیک ۳۰ سالی می شود.

-اولین بازی که بوق زدی کی بود.

سالش دقیقا یادم نیست منتها بازی آستان قدس ساری بود با استقلال خوزستان در همین زمین شهید متقی. فکر کنم بردیم.

-چه شد که لیدر شدی و بوق دست گرفتی.

خدابیامرزد شهید محمد نیک مهر. او اول بوق می زد در بازی های تیم نکاچوب. منم توی دست و بالش بودم و همراهی اش می کردم. وقتی شهید شد تیم های ما بوقچی نداشتند. وایسادم جای محمد آقا بوقچی. الانم که اینجام.

-چرا می گویند لیدر بین المللی شدی؟

این لقب را که شما به من دادی(می خندد). خیلی از مسابقات بین المللی تیم های کشورمان را همراهی کردم بخصوص در فوتبال و والیبال و کشتی.

-چند تا از سفرهای فوتبالی ات را بگو.

دو بار در کره جنوبی که در سئول مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ با گل مسعود شجاعی مساوی کردیم و یک بار هم در بوسان بود که با گل قوچان نژاد صعود کردیم. در اندونزی و لبنان هم مقدماتی جام جهانی بود که هر دو را ۴ به یک بردیم. دو بار هم قطر بود که یکی جام ملت های آسیا بود. فوتسال قهرمانی آسیا در امارات و جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل. در کشتی هم جهانی های ۲۰۰۷ باکو و ۲۰۱۱ استانبول و خیلی مسابقات و تورنمنت های آسیایی و بین المللی در کشور خودمان.

-برای کشورهای خارجی بوق زدی؟

اگر احساس می کردم که با اینکارم تماشاگران خارجی بچه های ما را هم تشویق می کنند، بله. مثلا برای ترکیه در کشتی جهانی بوق زدم. آذربایجانی ها هم حسابی خوششان آمده بود که حتی از من خواستند تا بروم برایشان بوق بزنم که رد کردم!

-برخورد تماشاگران خارجی با شما چطور بود.

فرهنگ ها فرق دارد. ما تعصبی تر هستیم ولی خیلی دوست دارند که تشویق کنند. بعدشم درصد ناامیدی آنها وقتی تیم شان عقب می افتد کم است، ما زود دست می کشیم. البته الان خیلی بهتر شدیم و بچه ها خوب تشویق می کنند.

– رفتار خاصی از ملی پوشان فوتبال در جام جهانى ۲۰۱۴ برزیل خاطرت هست؟

همین که برخی از آنها می آمدند و تشکر می کردند بس بود. چون ما هم به اندازه آنها خسته می شدیم. یادم هست که کارلوس کیروش از من تشکر کرد. باور کنید همین اندازه خستگی ام به پایان می رسد.

-خانواده با غیبت زیادت در خانه مشکلی ندارند؟

دیگر عادت کرده اند هر چند باید از همسرم تشکر کنم. از روز اول هم می دانست که من نمی توانم این کار را ترک کنم. آنقدر احساس وظیفه در قبال کارم می کردم که وقتی هسرم را برای وضع حمل فرزند اولم به بیمارستان بردند، تاب نیاوردم و همراه تیم آستان قدس به محمود آباد رفتیم. یادم هست ۷۵ دستگاه مینی بوس بودیم. آن بازی مساوی شد و تیم آستان قدس به لیگ کشور صعود کرد. وقتی برگشتم پسرم دنیا آمده بود.

-چند بار پس از بازی اشک ریختی؟

( بغض سنگین) مسابقه فینال خونه به خونه با ثامن الحجج. سال ۹۰ بود که آن حق خوری شکل گرفت. فکر کنم ۵ هزار تماشاگر بابلی و مازنی بودیم که به سالن ۱۲ هزار نفری آزادی رفته بودیم. مردم را که دیدم بهت زده و غمگین هستند، تاب نیاوردم و همان روی سکو گریه کردم. دو سال پیش هم گریه امانم نداد وقتی شهروند به لیگ یک فوتسال سقوط کرده بود. این آخری هم که هادی نوروزی ما را سوزاند.

– بعد از بازی ها حال و هوایت چطور است.

خیلی از مواقع پیش می آید که حداقل باید بروم یک سرم بزنم چون آنقدر انرژی از من می روم که دیگر تاب و توان ندارم. وقتی ببریم این خستگی می چسبد ولی وای به روزی که ببازیم. تا چند وقت ناراحتم.

– راستی شغلت چیست؟

آرایشگر هستم.

– نمی شود حرفه ای لیدری کنی؟!

( می خندد) نانی در آن نیست. خیلی وقت ها که در مغازه بسته ست اما مشتریانم لطف دارند و منتظرم می مانند.

– دیگر سرشناس شده ای.

شما که خودت می دانی درصدی برایم ارزش ندارد اگر بخواهم فکر کنم کسی هستم. من مخلص ورزشی ها هستم و هنوز سرخ و سفید می شوم که مرا تشویق می کنند.

منبع: مازند ۲۴