۳۰۰ دلار یعنی دقیقاً چقدر؟

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران،محمد ناظم‌الشریعه عصبانی است. ناظم‌الشریعه‌ای که اولین سکوی جهانی ورزش‌های تیمی را با تیم ملی فوتسال برای ایران به دست آورد. سرمربی آرام تیم ملی فوتسال عصبانی است چون قرار است به هر کدام از شاگردانش به‌خاطر قهرمانی در رقابت‌های داخل سالن آسیا نفری ۳۰۰ دلار پاداش بدهند، بله درست خواندید نفری ۳۰۰ دلار، در حالی که طبق تصمیم قبلی کمیته ملی المپیک پاداش کسب مدال طلا برای رشته‌های انفرادی ۶۰۰ دلار است، حالا چرا برای فوتسال نصف شده، دلیل جالب‌تری دارد.

می‌گویند فوتسال ورزش تیمی است. بنابراین پاداش آن نصف می‌شود. خب این را بگذارید کنار عدد پرداخت پاداش عنوان سومی جهان، بگذارید کنار برگزاری یک مراسم بد برای بزرگداشت فوتسالی‌ها و بگذارید کنار تمام تبعیض‌هایی که تاکنون بین فوتبال و فوتسال صورت گرفته تا متوجه شوید چرا ناظم‌الشریعه عصبانی است.

حقیقت این است که او حق دارد عصبانی باشد. حق دارد بگوید این مبلغ را نمی‌خواهیم، نمی‌گیریم و ببرید به خیریه بدهید. این روزها جلوی چشمان متعجب او و علاقه‌مندان مهدی طارمی یک میلیارد تومان را در جیبش گذاشته و به ریش همه به اسم خیریت می‌خندد و جالب اینکه به هیچ کجای فدراسیون و وزارت ورزش هم برنمی‌خورد، آن‌وقت اینگونه برای ناظم‌الشریعه و شاگردانش سقف پاداش تعریف می‌کنند. ناظم‌الشریعه حق دارد عصبانی باشد وقتی می‌بیند ناز فوتبالی‌های میلیاردی بیت‌المال‌خور خریدار دارد، اما بچه‌های قهرمان او باید چشم به دستان آقایان داشته باشند تا اگر دلشان خواست قسمتی از وعده‌های عمل نشده‌شان را عملی کنند.  سرمربی تیم ملی فوتسال عصبانی است، حق هم دارد فوتسال این روزها اسیر مدیریت خنده و عکس است و کسی پیدا نمی‌شود که به داد او و مردانش برسد. سرمربی تیم ملی وقتی به کارنامه‌اش نگاه می‌کند عصبانی می‌شود، چراکه او و شاگردانش عنوان قهرمانی آسیا را پس گرفته‌اند و در جام جهانی سوم شده‌اند. او تیم را سروسامان داده و در نهایت هم قهرمانی مسابقات داخل سالن آسیا را کسب کرده است. حتماً با خودش می‌گوید میلیاردر‌های فوتبال با یک اعتراض ساده قبل از آخرین بازی به زیاده‌خواهی‌شان دست پیدا کردند، پس چرا برای ما اینگونه نیست و حتماً پاسخ خواهد داد تا وقتی نگاه فدراسیون و وزارت عوض نشود اوضاع همین‌طور خواهد بود.

البته حقیقت این است که درد امروز، دیروز و گذشته دورتر ناظم‌الشریعه فقط درد او نیست. این درد مشترکی است بین فوتسال و تمام رشته‌های مدال‌آوری که ورزشکارانشان شادی را به دل مردم هدیه می‌دهند، اما وقتی پای پاداش به میان می‌آید، غریبه می‌شوند و خبری از هیاهوهای قبلی نیست؛ چرا؟ چون همیشه این فوتبال عزیزکرده است که جلوی  چشم آقایان رژه می‌رود.  باید به‌خاطر تخلفات فوتبال و ستاره‌های کاغذی‌اش خرج کرد، باید به‌خاطر فساد حاکم بر آن بیت‌‌المال را هدر داد و باید جلوی زیاده‌خواهی‌های آنها سکوت کرد. اینها بایدهایی است که آقایان مسئول برای خود تعریف کرده‌اند، بنابراین جایی برای دیده شدن ناظم‌الشریعه و شاگردانش باقی نمی‌ماند و جایی برای بقیه نیست. اصلاً می‌توان به آنها بعداً پرداخت یا اصلاً ندیدشان به جایی هم برنمی‌خورد! آنها به هر صورت کارشان را انجام می‌دهند ومدال‌شان را می‌گیرند، این فوتبال است که باید نازش را کشید.

ناضم‌الشریعه عصبانی است؛ حق هم دارد، او و بچه‌هایش بچه سرراهی فدراسیون فوتبال، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هستند. فرزندی افتخار می‌آفریند، اما پاداشش نصیب بچه دیگر می‌شود. راستی ۳۰۰ دلار یعنی دقیقاً چقدر؟ یعنی چنددرصد پولی که طارمی در جیبش گذاشته؟ حساب و کتابش چندان سخت نیست، ولی خواستیم آقایان هم پیش خودشان چرتکه‌ای بیندازند شاید دردی از درد‌های ناظم‌الشریعه، فوتسال و بقیه حل شود.

منبع:جوان