ایران – کلمبیا؛ زخم‌های کهنه سَر باز می‌کنند

مردانِ وحید شمسایی در تیم‌ملی فوتسال ایران امشب در دومین نبرد خود برابر تیمی لشگرکشی می‌کنند که همواره کینه و خاطرات تلخ گذشته پنهان نمانده و حتی پیروزی در آخرین دوئل هم نتواسته مرهمی بر زخم نفرت‌انگیز جام‌جهانی ۲۰۱۲ تایلند باشد و لحظات تاسف‌بار بانکوک همچنان به شکل تراژدی زنده مانده است. شبی که پیش از بازی با کلمبیایی‌ها، قرعه‌ حذفی را معرکه خواندیم و ایران را خوش‌اقبال تعبیر می‌کردیم، اما سوت پایان داور روسی که کشیده شد، مردان علی صانعی همچون سربازان شکست خورده در جنگ‌ بر روی زمین دراز کشیده‌اند و چهره‌‌ها را با دست‌هایشان مخفی کرده‌اند تا از لنز دوربین‌ها در امان بمانند و اشک‌هایشان را پاک کنند. آن آ‌ه‌ها و افسوس‌ها، در دل بازیکنان آن نسل و طرفدارانش اَبدی شد و ماندگار.

لبخندی که روی لب‌ها خشک شد

لبخند دارودسته ایرانی‌ها از قرعه‌ کلمبیا پدیدار شده بود. می‌گفتند حریف با سه امتیاز به اینجا رسیده و برابر گواتمالا کوچولو زانو زده. می‌گفتند نیمه‌نهایی ما را فراخوانده و در مرحله بعد، اوکراین هم مقابل ما شانسی نداشته. می‌گفتند و می‌گفتند. سایت فیفا در مطلبی تیم ملی فوتسال ایران را به دلیل به ثمر رساندن ۴۵ گل در رقابت‌های قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۲، تهاجمی‌ترین تیم مسابقات جام جهانی دانست و نوشته بود که به نظر می‌رسد این تیم پس از زدن دو گل به اسپانیایی که در مقدماتی حتی یک گل هم نخورده بود، با همین آمادگی به تایلند آمده است.

اما ورق در پنج دقیقه زیر و رو شده. کلمبیایی‌ها در دقایق ۳۰ و ۳۴ ، تیم علی صانعی را کیش و مات کردند و تنها گل علی رهنما نیز کارساز نبوده و گرهی را باز نکرده‌. پس از بازی جملات ماتورانا سرمربی بزرگ تیم‌ملی فوتبال کلمبیا در دهه ۹۰ در ذهن‌ها چرخید “کلمبیا همیشه نیش‌ها را به هیچ می‌گیرد و آماده مبارزه است” صحبت‌های او در فضای تب زده فرودگاه بوینس آیرس تاریخی شد و برای فوتسالیست‌هایشان الهام‌بخش بود.

آمارها حکایت از برتری ایران داشت، اما نتیجه چیز دیگری را نشان می‌داد.

۶۹ درصد توپ و میدان در اختیار ستاره‌های ایران بود و ۵۴ شوت به سوی دروازه‌ لوزانو شلیک شد که فقط یکی از توپ‌ها به تور بوسه زد. هیچ‌کدام از ۱۴ کرنر ایران راهی به دروازه نیافت و حریف ناشناخته از ۱۳ شوت به دو گل رویایی دست یافت. نتیجه مرگ‌بار بود: کلمبیا دو و ایران یک.