سهرابی: به تمام آرزوهایم رسیدم، جز قضاوت در فینال جام جهانی

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران،علیرضا سهرابی داور بین المللی فوتسال و نفر اول داوران الیت ایران در چهل و پنج سالگی از دنیای داوری خداحافظی کرد و با وجود دعوت به جام باشگاه های آسیا در تایلند، از حضور در این مسابقات انصراف داد. وی اخیرا دوره آموزشی را برای داوران لیگ برتری برگزار کرد و به گفته خودش از این پس سعی خواهد کرد تجربیات خود را از این طریق در اختیار داوران جوان قرار دهد.
به دنبال خداحافظی سهرابی از دنیای قضاوت، گفت‌وگویی با وی انجام دادیم که متن کامل آن به همراه بیوگرافی را در ادامه می‌خوانید:
علیرضا سهرابی متولد ۲۲ خرداد ۱۳۵۰ در مشهد است. داور بین المللی فوتسال ایران، ابتدا فوتبالیست بود و در پانزده سالگی در تیم دسته سه مشهد بازی می‌کرد و بعد از سه سال که وارد دانشگاه شد، فوتبالش را هم فراموش نکرد. سهرابی که در پست هافبک بازی می‌کرد، چهار سال برای تیم دانشگاه خود به میدان رفت و سپس در تیم دسته یکی مشهد به خدمت گرفته شد.
او آخرین بازی خود را هم برای تیم بانک ملت مشهد مقابل کشاورز مشهد در لیگ دسته یک خراسان انجام داد. سهرابی در این بازی مقابل خداداد عزیزی قرار گرفته بود و آن بازی را هم با تک گل حماسه‌ساز ملبورن واگذار کرد تا به مقام سومی لیگ برسن. او سپس به دلیل پارگی رباط صلیبی پایش در سال ۱۳۷۵ وارد دنیای داوری شد و در کلاس‌های مربیگری علی ارباب شرکت کرد و بعد از دریافت مدرک درجه دو داوری فوتبال، قضاوتش را از همان سال در لیگ برتر، دسته یک و دو فوتبال آغاز کرد. او سپس از سال ۸۵ وارد لیگ فوتسال شد و جزو داوران بین المللی ایران قرار گرفت.
داور بین المللی فوتسال ایران، مدرک مهندسی آب را از دانشگاه شهرکرد دریافت کرده و سپس در رشته تربیت بدنی ادامه تحصیل داده است. او در حال حاضر مدیرعامل دو شرکت مهندسی است و در دانشگاه هم تدریس می‌کند.
ـ آقای سهرابی ابتدا بفرمایید انگیزه اصلی‌تان از خداحافظی زود هنگام چه بود؟
من طی ۱۱ سال قضاوت در فوتسال به بالاترین سطحی که می‌خواستم رسیدم و در مسابقات مختلف بین‌المللی قضاوت کردم. من افتخار داشتم در جام جهانی‌های ۲۰۰۸ برزیل و ۲۰۱۲ تایلند حضور داشته باشم. در آخرین حضورم در جام جهانی بازی افتتاحیه بین پرتغال و لیبی را سوت زدم و تنها داوری هستم که به جام ملت‌های اروپا دعوت شدم و در سمینار ویژه این مسابقات شرکت کردم. همچنین در بازی‌های کنفدراسیون‌ها دیدار بین برزیل و ایتالیا را سوت زدم و در جام باشگاه‌های آسیا ۲۰۱۴ نیز داور بازی فینال بودم بنابراین فکر می‌کنم به تمام خواسته‌هایم رسیدم و تنها آرزوی داوری در فینال جام جهانی در دلم ماند.
ـ فکر می‌کنید چرا قضاوت فینال جام جهانی را به شما ندادند؟
برای قضاوت در این بازی مسائل دیگری جز شایستگی‌های داور اهمیت دارد. یکسری مسائل جانبی مثل قدرت و نفوذ کشورها وجود دارد و باعث می‌شود هر ساله داورانی از آمریکای شمالی و جنوبی یا ژاپن بتوانند فینال جام جهانی را سوت بزنند. با این حال من طی ۱۱ سالی که داور بین‌المللی فوتسال بودم همیشه بین سه نفر اول ایران قرار داشتم. امسال نیز به جام باشگاه‌های آسیا دعوت شدم اما به این نتیجه رسیدم که دیگر انگیزه‌ای نیست. البته من محدودیت سنی برای قضاوت نداشتم و با توجه به قانون جدید فیفا، داوران می‌توانند تا هر سنی که بخواهند با شرط پاس کردن تست‌ها داوری کنند اما می‌خواستم پایان خوبی برای داوری‌ام رقم بزنم و دلم می‌خواهد این پایان نیکو، آغاز خوشی باشد برای جوان‌هایی که به تازگی وارد این عرصه می‌شوند.
ـ سخت‌ترین بازی‌ای که قضاوت کردید کدام بود؟
من همیشه از قضاوت‌ لذت برده‌ام و هیچ بازی برایم سخت نبود و خدا را شکر هیچ دیداری هم به درگیری نکشید. من بازی‌های مهم زیادی مثل ایران ـ اسپانیا، ایران ـ برزیل، ایران ـ روسیه، افتتاحیه جام جهانی، فینال آسیا و رده‌بندی کنفدراسیون‌ها را سوت زدم و در همه آنها از قضاوت لذت بردم.
ـ یکی از اتفاقاتی که طی این سال‌ها برای شما تبدیل به خاطره شد چه بود؟
بازی بین چک و مصر در جام جهانی ۲۰۱۲ همراه با اتفاق حاشیه جالبی بود. اواسط بازی جغدی وارد سالن شد و حتی روی زمین مسابقه هم نشست. یادم می‌آید حتی نمایندگان فیفا از این اتفاق دست پاچه شده بودند و حضور این جغد بارها موجب وقفه در بازی شد.
ـ تلخ‌ترین اتفاقی که در دوران داوری‌تان شاهد آن بودید چه بود؟

خوشبختانه اتفاق تلخ خاصی برایم نیفتاد اما همیشه بابت جو بد ورزشگاه‌ها و فحاشی و ناسزاهایی که به من و خانواده‌ام می‌شد ناراحت بودم. یادم می‌آید کمی قبل‌تر در بازی‌های تیم صدرای شیراز یا شن‌سای ساوه خانواده‌ها به ورزشگاه می‌آمدند و حتی خودم دخترم را به سالن می‌بردم. به هر حال وقتی خانم‌ها هستند بازی در کمال احترام برگزار می‌شود اما متاسفم بگویم در بیشتر بازی‌ها تماشاگران بی‌محابا به خاطر یک اوت، فحاشی و بی‌احترامی زیادی به خانواده‌ام کردند اما من هیچگاه به خاطر خود همین تماشاچی‌ها بازی را قطع نمی‌کردم با وجود اینکه قانون این اجازه را به من می‌داد.
ـ اعتراض به داوری یکی دیگر از سختی‌های کار شماست…
بله این موضوع در فوتسال خیلی بیشتر از رشته‌های دیگر است. ببینید من سهرابی مدیرعامل دو شرکت هستم و سابقه ۲۰ سال کار مدیریتی دارم. لیگ ایران هم همیشه جزو پنج لیگ اول دنیا بوده است اما یکسری آدم‌ها که به درستی توسط باشگاه‌ها مدیریت نمی‌شوند به راحتی و بدون هیچ اطلاعی از قوانین به خودشان اجازه اعتراض می‌دهند. مهمترین چیزی که ما در کلاس‌های داوری می‌گوییم این است که داور ابتدا باید مقابل این مسائل طاقت بیاورد و اینکه داور قانون پنجم فوتبال است. ما هیچگاه نباید بگوییم اشتباهات داوری جزئی از بازی است چرا که خود داور یکی از ارکان اصلی بازی است و اشتباه داوری معنا ندارد.
ـ آیا تا به حال پیشنهادی برای تبانی به شما شده است؟
با توجه به سابقه‌ای که من داشتم هیچگاه کسی به خودش اجازه نداد که چنین پیشنهادی را مطرح کند. معتقدم در این مسائل شخصیت خود داور مهم‌ترین موضوع است.
ـ سال گذشته بازی‌های لیگ برتر از سوی داوران به دلیل پرداخت نشدن مطالبات‌شان تحریم شد و شما جلساتی با مسئولان فدراسیون داشتید؛ آیا این مطالبات پرداخت شد؟
بله خدا را شکر با حمایت آقایان افتخاری و اسدی بخش زیادی از مطالبات پرداخت شد اما هنوز منتظر افزایش دستمزد داوران هستیم. در این زمینه نیز شنیده‌ام نرخ دستمزدهای جدید به مجمع پیشنهاد شده و به زودی تصویب می‌شود. هدف ما از قضاوت نکردن این بود تا داوران فوتسال را در اولویت آخر قرار ندهند و تفاوتی بین فوتبال و فوتسال قائل نشوند.
ـ برنامه‌تان برای آینده چه خواهد بود؟
به شخصه علاقه زیادی به نظارت و تدریس دارم. اگر قابل بدانند به صورت اتوماتیک به کلاس‌های نظارت AFC و مدرسی فیفا دعوت خواهم شد.
ـ علاقه ای به پست‌های مدیریتی ندارید؟
این به شناخت کافی مسئولان از ما بستگی دارد. من امسال نیز برای عضویت در هیات رییسه فدراسیون فوتبال کاندیدا شدم اما پنج رایی‌ که باید از مجمع می‌گرفتم را نتوانستم بگیرم.

منبع:ایسنا