چیزی بیش از یک شاهکار

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران،هر نتیجه‌ای در دیدار صبح چهارشنبه ایران و روسیه در مرحله نیمه‌نهایی جام جهانی فوتسال ۲۰۱۶ به دست آید، ایران می‌تواند به چشم برنده‌ای بزرگ و قطعی به خود و حاصل حضورش در این رقابت‌ها بنگرد.
حذف «برزیل بزرگ» فقط بخشی از پایه‌های این رایزنی صحیح است و فراتر از آن باید به بنیادهای فنی قوی این رشته در کشورمان اشاره و استناد کرد. پایه‌ای که معمولا نادیده انگاشته شده است. در سال ۱۹۹۲ نیز تیم ملی فوتسال ایران با سرمربیگری محمد مایلی‌کهن و درخشش فنی امثال سیدمهدی ابطحی و با آقای گل شدن سعید رجبی به نیمه‌نهایی جام جهانی رسید که آن سال در هنگ‌کنگ برگزار می‌شد اما خستگی خلق شگفتی‌های متعدد و شاید راضی شدن به دستاوردهای حاصله مانع صعود بیشتر آن تیم شد و ایران به رتبه چهارم اکتفا کرد.

همپا با بزرگان
۲۴ سال بعد همه دلایل فراهم است تا تیم فعلی ما به چیزی فراتر از آن بیندیشد و این بار به فینال برسد و حتی در افق پیش‌رو مدال طلا را ببیند اگر ذات و ماهیت اصیل بازیگران در کشورهای صاحب فوتسال را مبنا قرار دهیم. ایران در تمامی این مدت همپا با برزیل، اسپانیا، آرژانتین و پرتغال صاحب بیشترین توان فنی ذاتی بوده و از این منظر حتی بالای دست روسیه قرار داشته که البته در رنکینگ معمولا بالای دست ما نشسته است. اینکه ما چطور از این توان ذاتی خود بهره گرفته‌ایم بحث اصلی را تشکیل می‌دهد و متاسفانه در این زمینه لنگیده‌ایم.

جام‌های پرافسوس
تیم ما در سال ۲۰۰۸ نیز با رهبری حسین شمس و با نسل درخشان شمسایی و حیدریان کم و بیش راهی همچون سال‌های ۱۹۹۲ و ۲۰۱۶ را پیمود و فقط کم آوردن در ثانیه‌های پایانی دیدار برابر ایتالیا مانع راهیابی ما به نیمه‌نهایی در عین لیاقتمان برای این مهم شد. اما بپذیریم که فقدان تدارک درست چنین حقی را از ما در جام‌های جهانی ۱۹۹۶، ۲۰۰۰، ۲۰۰۴ و ۲۰۱۲ ستاند و در یکی، دو جام متاسفانه حتی از مرحله گروهی هم بالا نیامدیم و در جام ۲۰۱۲ در تایلند هر چند بالا آمدیم، اما در یک چهارم نهایی به کلمبیا باختیم و حذف شدیم و هدایت آن تیم با خسوس کاندلاس اسپانیایی بود که اختلاف جامعه فوتسال با منصوب‌کنندگان این مربی از دلایل اصلی سست بودن نتایج آن تیم در آوردگاه کلمبیا بود و به واقع در آن جام نیز خودزنی کردیم زیرا همین کشاورز و طاهری ۴ سال جوان‌تر از امروز در خدمت آن تیم بودند.
همه دار و ندار تدارکاتی‌ ما
با همه توضیحات فوق است که مشخص می‌شود چرا درخشش این دوره مهم‌تر و عجیب‌تر است زیرا این بار هم گونه‌ای از خودزنی‌ها در کار‌ها دیده شده بود، لغو اردوهای مورد نظر محمد ناظم‌الشریعه یکی پس از دیگری در ماه‌های خرداد تا مرداد و اکتفا به شرکت در تورنمنتی چهارجانبه در تایلند که در آن فقط به رتبه سوم رسیدیم و دو بازی دوستانه با ازبکستان در مشهد همه دار و ندار ما در زمینه‌های تدارکاتی در دو ماه منتهی به جام جهانی کلمبیا بود و عجبا که چنان تیمی اینگونه در کلمبیا چشم‌ها را خیره کرده است.

بیشترین استفاده از مرحله گروهی
شاگردان فداکار ناظم‌الشریعه و خود او البته از سه دیدارشان در مرحله گروهی به بهترین شکل به عنوان مسابقات خودشناسی و تدارکاتی بهره جستند و طی شکست ۵ بر یک برابر اسپانیا، برد ۵ بر ۳ برابر مراکش و تساوی ۳ بر ۳ مقابل جمهوری آذربایجان کارایی‌های خود را شناختند و نقاط ضعف خود را رفع کردند و شدند تیمی که در مرحله حذفی به چشم دیده‌ایم. حذف برزیل حاکم سنتی فوتسال جهان چیزی بیش از یک شاهکار بود و حذف پاراگوئه در صبح روز گذشته چیزی در همان حد زیرا اگر تصور کنیم که برزیلی‌ها توسط ما غافلگیر شده‌اند پاراگوئه با علم به این قضیه با همه توش و توانش برای مقابله با توانایی‌های ما به میدان آمد و از هیچ چیز غافل نماند اما این تیم نیز مغلوب توانایی‌های ذاتی ما و مهارت‌های غریزی ما شد که ممکن است هر لحظه و منجمله در ثانیه‌های پایانی هر مسابقه‌ای سر برآورد و حریفان را زمین‌گیر کند.
به سوی افق طلایی
تیم فعلی ایران مثل تمامی تیم‌های ملی ۲۵ سال اخیر فوتسال کشورمان سرشار از استعدادهای ناب است و تکرار می‌کنیم که سرنوشت ما صرفنظر از قدرت غیرقابل انکار رقبا ابتدا به نوع استفاده خودمان از قدرت خودمان مربوط می‌شده و اینکه چطور توانمان را صیقل زده و جلا بخشیده‌ایم. تیم ناظم‌الشریعه از میان سنگلاخ‌ها به سوی افق‌ طلایی پرواز کرده و تحت هر شرایطی یک برنده است زیرا در ۱۳ روز اخیر در خاک کلمبیا به جهان فوتسال اثبات کرده که از هیچ کس کمتر نیست و از برزیل و اسپانیا و روسیه و اوکراین و پرتغال هم نمی‌هراسد و قادر به بازی پایاپای با تمامی آنها است و این دستاورد شاید از فتح جام جهانی هم مهم‌تر باشد.