سلفی با باخت!

پایگاه خبری فوتسال ایران– یادداشت 

وقتی بعد از بازی ارژن و تاسیسات دریایی حال و هوای تماشاگران شیرازی را نگاه می کردم، احساس عجیبی داشتم. کسی از باخت ارژن ناراحت نبود. نه اینکه نسبت به تیم شهرشان بی تفاوت باشند….نه؛ بلکه تماشاگرها می دانستند توان فوتسال شیراز بیش از این نیست.

بعد از بازی هم کلی وحید شمسایی و بقیه ستاره های تاسیسات را تشویق کردند و تا می توانستند با آن ها عکس سلفی گرفتند. اما به راستی چرا باید شهری که این همه پشتوانه و استعداد فوتسالی دارد به این روز بیفتد؟
کمی به عقب تر برگردیم. صدرا تیم قدیمی و با ریشه فوتسال شیراز به راحتی هر چه تمام تر به گیتی پسند واگذار شد. ستاره ها یکی پس از دیگری از این شهر رفتند. در این میان تیم های مختلفی برای فوتسال سرمایه گذاری کردند ولی هیچکدام بیشتر از چند سال دوام نیاوردند. تنها شرکتی که ماند و جنگید، ارژن بود که در این چند سال یک تنه جور فوتسال شیراز را کشید. البته از شما چه پنهان که با این وضع چندان هم نباید به ادامه حیات ارژن امیدوار بود.
با این حال مشکل از کجاست؟ یک شهر با این همه استعداد فوتسالی، از سرمربی تیم سوم جهان گرفته تا بازیکنان درجه یک فوتسال را در خود جای داده اما چرا باید به این حال و روز بیفتد؟
اگه شناختی اندک از وضعیت مدیریت ورزش و فوتبال در شیراز داشته باشید، این وضعیت چندان برایتان غریبه نخواهد بود. از لیگ های پایه گرفته تا مسابقات جام رمضان، در بدترین شکل ممکن برگزار می شود.
چه باید کرد؟ چه باید گفت از بهترین بازیکنان این شهر که یک فصل تمام در بالاترین سطح فوتسال ایران بازی می کنند و دستمزدشان یک جفت کفش یا عصب کشی دندان است؟! چه باید کرد تا مسئولان به جای درآمدزایی خود، به فکر دلسوزی برای جوان های شهر باشند.
تیمی را سراغ داشتیم که جوان هایی که از زندان اصلاح و تربیت آزاد می شدند را جمع کرده و در مسابقات استانی شرکت می داد اما بلایی به سر آن ها آوردند که دیگر در هیچ سالنی پایشان را نمی گذارند.
از این دست ماجراها در شیراز بسیار و فرصت گفتنشان اندک…

به امید روزی که هیچ سوژه ای جز موفقیت های فوتسال شهرمان برای گفتن نداشته باشیم.