ترابیان: برخی نمایندگان با افکار کثیف سیاسی ، در حال شیطنت و تخریب فضا علیه سجادی هستند

او اظهاراتش را این‌گونه ادامه داد: مثلاً یک وزیر باید بداند که مصدومیت یک ورزش‌کار یا ضرردهی یک باشگاه چه عواقبی داشته. وزیر باید به دلایل نابودی و افت باشگاه‌های مختلف یا تیم‌های ملی و فدراسیون‌ها واقف باشد؛ عکس داشتن با شورت ورزشی ملاک نیست.

 

ترابیان با اشاره به لزوم آشنایی وزیر ورزش و جوانان به زوایای مختلف کار، بیان داشت: دشمن اول ورزش کشور ما صداوسیماست. این سازمان حق مسلم و بدیهی فوتبال و بسیاری از ورزش‌های پرطرفدار کشور را غصب کرده و اتفاقاً باز هم طلب‌کار است. برای مثال فدراسیون جهانی فوتبال حدود ۷۶ درصد از درآمدهایش را از طریق همین موضوع حق پخش تلویزیونی و مجازی کسب می‌کند اما این ظرفیت اصلاً در ورزش ایران نیست.

 

وی در این‌باره افزود: چطور ممکن است که تعرفه تبلیغ تلویزیونی برای بازی‌های فوتبال حدود ۲۵ برابر از یک برنامه اجتماعی یا خانوادگی بیش‌تر باشد اما از این سود خالص چیزی نصیب فوتبال یا ورزش ایران نشود؟ صداوسیما بدون هیچ قید و شرطی حق ورزش ایران را بالا کشیده و وزیر جدید باید اولویت خود را روی احقاق حقوق تمام رشته‌های ورزشی از سیطره صداوسیما لحاظ کند.

 

رئیس پیشین کمیته فوتسال فدراسیون فوتبال درباره نحوه ورود اسپانسرها و بخش خصوصی برای سرمایه‌گذاری در ورزش عنوان داشت: با این بودجه وزارت‌خانه از دولت و درآمدهای دولتی فدراسیون‌ها، هرگز کار بزرگ و موفقیت عظیمی شکل نخواهد گرفت. بخش خصوصی هم زمانی به مسائل اسپانسرینگ ورود می‌کند که دولت هم نگاه حمایتی داشته باشد و بستر ورود صنایع بزرگ و پول‌ساز را به ورزش فراهم کند. دولت صاحب اصلی صنایع بزرگ است و باید مقدمات حمایت آن‌ها از تیم‌ها و فدراسیون‌ها با درایت وزارت ورزش و جوانان ساخته و پرداخته گردد.

 

سرپرست اسبق تیم ملی فوتبال ایران گفت: جدای از تضمین تن‌درستی، ورزش مهم‌ترین عامل بازدارنده نسل جوان از بزهکاری‌ست و جوانان هم می‌توانند از چنین مشکلاتی دور باشند، اگر نگاه درستی باشد و بگذارند.

 

ترابیان درمورد موفقیت مدیران سیاسی در ورزش کشور مانند سیدمصطفی هاشمی‌طبا و محسن صفایی‌فراهانی نیز اذعان داشت: این افراد از قبل هم با ورزش کشور آشنایی داشتند؛ مخصوصاً آقای صفایی‌فراهانی که در هیأت‌رئیسه حضور داشت. من فکر می‌کنم او حداقل یک متر از فوتبال ایران بلندتر و بزرگ‌تر بود و او را در قامت یک کاندید ریاست‌جمهوری می‌توان تصور کرد. با چندین وزیر متفاوت در وزارت‌های نفت، ورزش‌وجوانان و سازمان تربیت‌بدنی تعامل داشته‌ام و می‌گویم که چنین افرادی باید تحت شرایط خاصی وارد بدنه ورزش شوند؛ مخصوصاً شخص رئیس‌جمهوری باید به آن‌ها توجه و التفات ویژه‌ای داشته باشد.

 

وی هم‌چنین افزود: تغییر وضعیت کنونی ورزش کشور نیازمند یک نگاه رفیع و نگرشی بلند است، وزیر ورزش و جوانان بعدی نباید با یک تَشر خودش را ببازد و از خواسته‌های خود و البته جامعه کشور دست بکشد. ورزش پدیده‌ای سیاسی نیست اما خیلی به‌درد سیاست خورده؛ باید از این زبان غَرا، رایج، عامه‌پسند و زودفهم به بهترین شکل برای دست‌یابی به اهداف متعالی بهره جست.

 

این مدیر باسابقه ورزشی درخصوص انتخاب سیدحمید سجادی به‌عنوان وزیر پیشنهادی دولت سیزدهم جهت تصدی وزارت ورزش و جوانان تأکید داشت: آقای سجادی معاون وزیر بوده و کار در ورزش را می‌شناسد. امیدوارم او با قدرت وارد صحنه شود و به منصب وزارت برسد. سیدحمید سجادی در شرایطی می‌تواند موفق شود که با سُمبه پرزور و بدون وابستگی و التماس به جریان‌های سیاسی وارد وزارت‌خانه شود. متأسفانه در مجلس شورای اسلامی نمایندگانی هستند که با افکار کثیف سیاسی و بی‌تعریف خود، در حال شیطنت و تخریب فضا علیه سجادی هستند اما من فکر می‌کنم بین اسامی مطرح شده، او از بقیه مطمئن‌تر باشد.

 

ترابیان پیرامون مشکلات فعلی در ابعاد بین‌المللی و ضعف در دیپلماسی ورزشی تصریح داشت: معضل فعلی که هنوز هم حلاجی نشده، این است که آدم‌های اشتباه در کرسی‌های مهم بین‌المللی مانند AFC، فیفا و سایر کنفدراسیون‌های ورزشی قرار گرفته‌اند. برخی‌ها رفاقتی صاحب کرسی ملی شده‌اند و با باج‌گیری فقط به‌عنوان توریست کار می‌کنند. وزیر جدید ورزش و جوانان باید این حق مهم و ملی ورزش ایران را بشناسند و آن را به افراد سالم و درست برگرداند.

 

او در ادامه گفت: حدود ۱۴ سال در کمیته فوتسال کنفدراسیون فوتبال آسیا حضور داشتم؛ می‌دانم که باید پست گرفت تا بتوان حق کشور را حفظ کرد. مدیری که در مجامع بین‌المللی بتواند بحث و چالش داشته باشد، موفق شده و حق کشورش را اخذ می‌کند. به چنین افرادی در رأس ورزش کشور و در پست‌های تصمیم‌گیرنده ورزشی نیاز داریم.

 

ترابیان نهایتاً عنوان داشت: حتی لباس پوشیدن افراد دیپلمات ورزشی هم در احقاق حق کشور مؤثر خواهد بود. رفاقت‌ها در دوره جدی باید جمع شود؛ چرا که کشور در حال ضرر است. از همین کاستی‌هاست که هر پرونده ورزش ایران در دادگاه‌های بین‌المللی با شکست و ضررهای هنگفت یورویی و دلاری مواجه می‌شود و آبروی ورزش‌مان به خطر افتاده.