جام رمضان دبی، آخرین منبع مالی ملی‌پوشان فوتسال

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران، جام‌های عربی در ماه‌های رمضان از دیرباز منبع درآمد فوتسالیست‌های درجه یک تا درجه سه ایرانی بوده تا بلکه برای آنها پیش از شروع لیگ یا در میانه راه لیگ داخلی که پول در آن کم بود یا اصلا پیدا نمی‌شد، حکم آب باریکه‌ای شود که بتوانند لااقل فوتسالیست باقی بمانند و مجبور به خداحافظی از رشته ورزشی مورد علاقه خود نشوند.

قطعا به مرور زمان و پس از جام‌جهانی ۲۰۰۸ برزیل، شرایط فوتسال ایران تغییراتی اساسی کرد و پول به باشگاه‌های این رشته پرطرفدار وارد شد تا رنسانس در فوتسال ایران با ظهور باشگاهی چون فولادماهان و هزینه کرد بالای این باشگاه و همچنین باشگاه‌های تام ایران خودرو، فیروزصفه، گیتی‌پسند و … در آن سال‌ها شکل گیرد؛ اتفاقی که ارم کیش قم را هم در آخرین سال‌های تیم‌داری حاج محمد شفیعی، در جرگه سرمایه‌گذاران در فوتسال قرار داد تا دنیا به کام فوتسالیست‌های ایرانی بچرخد.

طبیعتا در چنین شرایطی نگاه بازیکنان ایرانی به لیگ‌های عربی هم تغییر کرد و به نوعی قانونمندتر شد چراکه باشگاه‌ها با اشاره به رقم‌های درشت قراردادهایشان عملا پای آنها را از جام‌های رمضان کشورهای عربی کوتاه می‌کردند؛ از یک طرف به دلیل نگرانی از هرگونه آسیب‌دیدگی و از دست دادن ادامه راه باشگاهی و از طرف دیگر بخاطر ارقامی که بعضا جالب نبود ضمن اینکه بازیکن ایرانی هم می‌دانست که دیگر هیچ کجا به لحاظ شرایط مالی بهتر از ایران برای او وجود ندارد.

با شرایط به وجود آمده انتقال بازیکنان ایرانی به جام‌های رمضان عربی محدودتر شد چراکه از آن طرف هم حضور کم کیفیت بازیکنان درجه دوم ایرانی در برابر برزیلی‌ها، اعراب را راضی نمی‌کرد و بعضا اتفاقات ناخوشایند از جانب این بازیکنان ایرانی مبتنی بر بدقولی‎ها، درگیری‌ها، دریافت پول و ترک کشور میزبان و … عملا پای بازیکنان ایرانی را از کشورهایی چون کویت و قطر هم برید تا جام رمضان امارات تنها محل درآمد این روزهای فوتسالیست‌های ایرانی شود.

در این بین ذکر این نکته که انتقال بازیکنان ایرانی در دوره‌های اخیر همواره از کانال ایرانیان مقیم در لیگ‌های عربی انجام می‌شده، نکته‌ای بس حائز اهمیت است که چه در زمان جوراندیرو، چه شمس، چه صانعی، چه خسوس و اکنون ناظم‌الشریعه اتفاق می‌افتاده که اما این روزها به شکلی ناآگاهانه این اتفاقات به سرمربی وقت تیم‌ملی ایران منتسب می‌شود.

شاید سرمربی تیم‌ملی را زمانی بتوان به مسلخ برد که در اردوی تیم‌ملی‌اش بازیکنی بدون هماهنگی با او حاضر نشود که قطعا در اردوهای پیش‌روی تیم‌ملی به دلیل انجام کارهای تاکتیکی حضور تمام نفرات اجتناب‌ناپذیر خواهد بود اما اینکه شنیده می‌شود بخاطر تلافی امتناع چند بازیکن ملی‌پوش از قرارداد بستن با برخی از باشگاه‌ها که ارقام پیشنهادی فوق‌العاده کمی هم برای قرارداد جدید خود پیشنهاد داده‌اند، ماجرا را به در میان بودن پای سرمربی و ارتباط دادن آن به موضوع کلیشه‌ای انتقال بازیکنان ایرانی به لیگ‌های عربی مرتبط و منتسب دانسته‌اند، دور از انصاف به نظر می‌رسد. کما اینکه رابط انتقال این روزهای بازیکنان تیم‌ملی، در دوران خسوس و ماقبل خسوس هم خود طعم دلارهای عربی جام رمضان را به ملی‌پوشان چشانده و رفیق یار و غار بازیکنان تیم‌ملی ایران از دیرباز بوده است.

در پایان باید باز هم به بازیکنان تیم‌ملی حق داد. بلاتکلیفی باشگاه‌ها بازیکنان را هم بلاتکلیف نگه داشته و آنها برای گذران زندگی خود مجبور به حضور در جام‌های این چنینی هستند اما به قول برخی رسانه‌ها اگر چه بهتر بود که به جای کشور امارات که در بحث سیاسی رابطه خوبی با ما ندارد کشور دیگری را برای این بازی‌ها انتخاب می‌کردند اما باید دید مگر برای این بازیکن ایرانی انتخاب دیگری هم جز امارات باقیمانده است؟ آن هم در لیگی که هنوز که هنوزه تاریخش مشخص نیست، بازیکن پاداشی هم از تیم‌ملی دریافت نکرده که لااقل برای امرار معاش زندگی‌اش لنگ نماند.