شهروند ساری؛ قصه‌ عشقی که هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود

به گزارش پایگاه خبری فوتسال، وقتی از شهروند ساری صحبت می‌کنیم، در واقع از یکی از کهن‌ترین و محبوب ترین قصه‌های فوتسال ایران حرف می‌زنیم؛ قصه‌ای که در دل استان مازندران با شور و هیجان و عرق به شهر و منطقه شکل گرفت و سال‌ها با نبض تند هوادارانش زنده ماند.

شروع کار این تیم با نام «امامزاده یحیی ساری» بود؛ تیمی که در سال ۷۷ با قهرمانی در سوپرلیگ استان مازندران، نه تنها به خودش بلکه به کل فوتبال و فوتسال استان مازندران امید بخشید. جرقه‌ای که شعله‌ور شد و آن روزها، مردم ساری با افتخار پای این تیم ایستادند، قلبشان را با بازی‌های جذاب و نفس‌گیر این بچه‌های خونگرم به تپش انداختند. 

تغییر نام تیم به «شهروند ساری» و حمایت نهادهای شهری، معنایی فراتر از صرفاً یک تیم فوتسال داشت؛ این یک پیوند بین مردم و ورزش بود، تعهدی به شهری که می‌خواست بر قله‌های موفقیت بایستد. شهری که سالن «سید رسول حسینی» یا همان «قلعه عقاب‌ها» را خانه خود می‌دانست؛ جایی که رعب و احترام تیم‌ها و تماشاگران به اندازه یک داستان اساطیری بود.تیفوسی هایی که گوشه سالن را برای تشویق ستاره هایی چون محمود لطفی و مرتضی عظیمایی قرق می کردند زبانزد خاص و عام بود.

شهروند ساری، نه فقط یک تیم فوتسال، که نمادی از پایداری، تلاش و تعصب بود. از سال‌های صعود به لیگ برتر تا تغییر نام‌ها و فراز و نشیب‌های مالی، تنها یک چیز ثابت ماند: مدیرعامل همیشه پای کار، سعید نجاریان و مردمی که به این تیم ایمان داشتند.

اما با گذر زمان، این قصه‌ی زیبا به تلخی تبدیل شد. انحلال تیم، نه فقط پایان یک باشگاه، بلکه پایان بخشی از خاطرات و قلب‌های هزاران هواداری است که سال‌ها با اشتیاق و شور از تیمشان حمایت کردند. حسرتی عمیق که در سکوت سالن‌ خالی سید رسول حسینی و خیابان‌های شهر باقی خواهد ماند.

شهروند ساری، فراتر از یک تیم، قصه‌ی وفاداری و مبارزه‌ای بود که هرگز فراموش نخواهد شد. قصه‌ی عشقی که با همه سختی‌ها، همچنان در دل هواداران و تاریخ فوتسال ایران زنده است؛ عشقی که می‌دانیم روزی بازهم شکوفا خواهد شد.