خبیری:اعتبار باشگاهی محصول استمرار در مسائل فنی است

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران،محسن خبیری مربی و کارشناس فوتسال ایران در مورد لیگ اخبر پای گفتگو با ما نشسته که از نظرتان می گذارد:

*نظر شما در مورد سطح فنی لیگی که گذشت چیست؟
همه ما در این باور هم عقیده هستیم که هرچه لیگِ فوتسالِ حرفه‏ای تر و مناسب تری داشته باشیم این امر خودش را در سطوح بالاتر نشان خواهد داد. بر همین مبنا من معتقدم آنچه بر حساسیت مسابقات می افزاید امری فراتر از نتایج عددی تیم هاست. ممکن است تیمی در یک فصل نتیجه نگیرد و نتواند بردهای پر گلی داشته باشد یا اینکه اصلا چند پله ای هم سقوط کند. سوال من این است که این امر از چه نظر دارای اهمیت است؟ یک پاسخ را این طور می دهند که به عنوان مثال عدم قهرمانی باعث ریزش طرفداران و دلخوری آنها می‏شود. جواب دیگر این است که موفقیت تیم را در فصل های بعدی از نظر جذب حامی و مسائل مالی و فنی تحلیل کنیم. اما سویۀ دیگری هم وجود دارد که معمولا به آن توجه نمی کنیم و حرف من هم در مورد لیگ، دقیقا در همین جا معنا پیدا می کند؛ یعنی اینکه ما باید بازی ها و حرکات یک تیم را در یک مسیر زمانی طولانی مدت و درون یک فضای رقابتی با سایر تیم ها تحلیل کنیم تا ببینیم آیا این تیم ها به خاطر مسائل فنی خاص خودش دارای فراز و نشیب است یا اینکه کل تیم ها در حال تجربه همین فراز و نشیب هستند.
*از رصد و پیگیری این فراز و نشیب چه چیزی مشخص می شود؟
من برای این که نشان دهم پیگیری فراز و نشیب یک تیم از چه بُعدی مهم است و چه مسائلی را نشان می دهد، اجازه می خواهم از یک مثال استفاده کنم. من می توانم این شرایط را مانند شرایط زلزله توصیف کنم، شرایط و لرزش های تیمی مانند شرایط یک زلزله است که در آن تمام تیم ها مثل تمام خانه ها حین یک زمین لرزه دچار مسئله می شوند، سخن بر سر این است که اگر به لرزه های کوچک لیگ توجه نشود ما در یک لرزه بزرگتر توان مقاومت نداریم، و همچنین در طولانی مدت، این بی توجهی، خود را در فرسودگی بنیادی و زیر بنایی فوتسال کشور نشان می دهد. یک دفعه روزی می رسد که ما می بینیم، لیگمان دیگر مربی خوب تولید نمی کند، بازیکن های ستاره ما دیگر صاحب سبک نیستند، از همه مهمتر این که رغبتی برای پیگیری لیگ از سمت تماشاچی ها وجود ندارد و مسابقات فوتسال در حد مسابقات پینگ پنگ هم تماشاچی ندارد و لیگ بدون سر و صدا شروع می شود و تمام می شود. آن وقت است که خدای نکرده نتایج خوبی در سطح بین المللی هم نمی گیریم و ما از همین الان باید به فکر آن روز باشیم. نکته دیگر اما در خصوص مربیان، ممکن است شما به این عقیده رایج اعتقاد داشته باشید که مربی خوب نتایج عددی خوبی می گیرد، اما من بر این باورم، که تنها، نتایج عددی ملاک نیستند، بلکه این دوام تیم ها و باشگاه هاست که تاثیر یک مربی خوب است؛ مربی خوب به بازیکن بینش می دهد و این بینش است که باعث ارتقاء کیفیت یک تیم می شود. یکی از شاخصه های افت لیگ این است که ما در نتایج تیمی «بینش مربیان» را نمی بینیم؛ حداکثر امری که می بینیم امری تکنیکال از طرف مربی و تلاشی فیزیکی از طرف بازیکن است. شما می توانید بپرسیداگر یک تیم خوب گل می زند چه احتیاجی به بینش دارد؟ من آن وقت جوابی که می دهم این است که اولا یک تیم حق دارد بعد از این که مربی اش به هر دلیلی باشگاه را ترک کرد، هنوز چیز هایی داشته باشد که از آن مربی یاد گرفته و بکار ببندد، یعنی یک تیم مجبور نباشد دوباره کار خودش را از صفر شروع کند. و دیگر این که آنچه در شرایط بحرانی یک تیم را نجات می دهد، بینش عمیقی است که نسبت به تحلیل گری، آنالیز بازی ها، تاکتیک های تیم و سایر مسائل به بازیکن انتقال داده شده است. این ها حین مسابقات سطح کلی تیم را ارتقاء می دهند.
*به نظر شما فصل گذشته چطور قابل تحلیل است؟ چه نکته امیدوار کننده ای در لیگ می توان دید؟
به عقیده من خودِ باشگاه مهمترین عنصر هر رشته ورزشی است، هر چقدر هم یک مربی و بازیکنان خوب باشند، در درجه اول بیشترین اهمیت یک تیم، مرتبط با وجه «باشگاهی» است. اگر ما این موضوع را باور کنیم، اولین ثمره‏ اش این است که باشگاه را محل آزمون و خطا نمی کنیم، متاسفانه ما، یعنی همه اهالی فوتسال، این مسئله را می دانیم، اما اهمیتش را خوب درک نکردیم، و آنجایی که باید آن را نشان نمی دهیم. اگر ما بدانیم که باشگاه بیشتر از منافع شخصی ما اهمیت دارد در هر پستی که باشیم، چه مالک، چه بازیکن، چه مربی، هر جا، این اهمیت را خط قرمز خود تلقی می کنیم. شما فکر می کنید «روحیه جنگندگی» برای یک تیم از کجا می آید؟ از اعتبار مربی ؟ از زور و توان بدنی بازیکن؟ نه جنگندگی محصول «غرور باشگاهی» است. و غرور باشگاهی هم نتیجه همین دوام است. بگذریم از این که در فوتسال ما حتی امتیاز تیم ها به راحتی قابل واگذاری است، اما بیش از هر چیزی باشگاه‏های ما به دوام در شرایط و امکانات احتیاج دارند.
دومین بُعد مسئله دوام، دوام در نتیجه گیری است! دوام در نتیجه گیری یک تیم را بزرگ می کند، یک ضرری که این شرایط ناپایدار برای باشگاه ها به وجود می آورد این است که جلوی دوام در نتایج را می گیرد، این یعنی چه؟ این یعنی یک دروازبان چند دقیقه گل نخورده، برای خط دیواره دفاعی هم آمار مناسب به حساب می آید و برای همه بخش ها اعتبار ایجاد می کند، این اعتبار وقتی روی هم جمع می شود، یک باشگاه بزرگ را به وجود می آورد.
سومین بعد موضوع، دوام در کادر فنی و مربی گری است. چرا یک باشگاه باید دنبال جذب و حفظ مربی خوب باشد؟ ببینید هر مربی با هر باشگاهی در هر دقیقه، یک تجربه جدید کسب می کند که این تجربه در نهایت یک مربی را «کار کشته» می کند، دانش و تجربه مربی زیر ساخت فکری یک تیم است، زیر ساخت فکری مثل برنامه عامل کامپیوتر است، نمی شود آن را هر موقع خواستیم عوض کنیم، چون هم باشگاه صدمه می بیند و هم این که تداومی که محصول انباشت تجربه است از بین می رود. دوام و تجربه مربی مانند شکر است، هم قیمت خوبی دارد هم بازار خوب، اما اگر یک باشگاه دوام و تجربه مربی و کادر فنی را از دست بدهد مثل این است که آب زیر انبار شکر ریخته است.
متاسفانه این یک رسم وارداتی است که از روحیه باشگاه های عربی در دهه ۷۰ ابتدا به فوتبال ما وارد شد و به تبع آن در سایر رشته ها هم دیده شد که شرایط کادر فنی و مربی در تیم ها ثبات و دوام ندارند، امیدوارم هرچه سریعتر بینش های دقیقتر و مناسبی جایگزین این ایده شود که سرمایه مالی باشگاه، تنها سرمایه تعیین کننده و نهایی است.
*با توجه به این توضیحات آیا در مورد فصل گذشته نکته امیدوار کننده ای دیده اید که مسکوت مانده؟
نکته امیدوار کننده که قطعا وجود دارد، من مایل نیستم که این گونه برداشت شود که ما در حال دیدن معایب لیگ هستیم، اگر این برداشت وجود دارد من باید آن را تصحیح کنم. موضع بنده این است که چکار کنیم که موانع رشد و توسعه فوتسالمان برداشته شود. این جای امیدواری است که تعداد باشگاه‏های با سابقه در لیگ در حال زیاد شدن است، بازیکنان جوان علاقه مندی امروز در باشگاه‏ها حضور دارند که استعدادهای خوبی برای آینده تیم ملی اند، این ها سرمایه های ملی فوتسال هستند، اما نباید انتظار داشت نکات امیدوار کننده تنها از پیروزی ها و نتایج خوب بدست بیاید. شکست‏ها و مرور آنها مهمترین منبع تولید ایده ها و افکار دلگرم کننده است. یک موقع در فضای ورزشی ما کسی حوصله بحث علمی و بنیادی را نداشت، اما امروز می بینیم که حتی بازیکنان در مواقع تمرینی هم به دنبال بینش های علمی هستند. امروز فوتسالی های، به معنای کل کسانی که فوتسال را پیگیری می کنند دیگر طرفداران متعصب بی اطلاعی تیم‏ها نیستند که از روندها اطلاعی نداشته باشند شما می بینید که روحیه غالب، روحیه کار و فکر و برنامه ریزی است. در همین چند اتفاقی که در خصوص فوتسال شهرستان ها اخیرا به وقوع پیوست و رسانه ای هم شد، دیدید که مخاطبان و علاقه مندان فوتسال چقدر واکنش خوبی از خود نشان دادند. خوب این نکات مثبت و سازنده است ما باید اینها را ببینیم.