به کجا چنین شتابان؟!

پایگاه خبری فوتسال ایران– علی احدی

زمان هیچ گاه نمی ایستد. ماه ها و سال ها می گذرند و چشم به هم می زنیم و زمانی می رسد که فقط افسوس می خوریم. زمان هیچ گاه در اسفند ۹۳ نخواهد ایستاد. همانطور که اسفند ۹۰ گذشت. اصلا دقت کرده اید؟ انگار این اسفندها برای ما نحس شده. قرار نیست سایه نحسی آن از فوتسال ما برداشته شود. زمان می گذرد و چشم باز می کنیم و از خودمان می پرسیم، این ما بوده ایم؟ چقدر عوض شده ایم؟ چقدر عوض شده اند؟

چنان ترمز بریده ایم که انگار مقصدی در کار نیست. تلفن پشت تلفن. مصاحبه پشت مصاحبه. تهمت پشت تهمت. رفقایی که تا دیروز حسابی قربان صدقه هم می رفتند، امروز برای هم خط و نشان می کشند.

در سالی که گذشت یک شوک بزرگ به فوتسال وارد شد و آن هم پرواز ابدی حسن حسین زاده سرپرست دلسوز تیم ملی و کارمند پرتلاش کمیته فوتسال بود. بعد از آن دعا می کردیم این سال نحس زودتر شرش را کم کند تا اینکه دوباره اسفند لعنتی رسید!

ماجرای اتهام های تبانی اخیر را دیگر همه می دانند. همه فوتسالی ها می دانند و قرار است تا دو روز دیگر میلیون ها بیننده تلوزیونی پای پربیننده ترین برنامه صدا و سیما، بنشینند و منتظر باشند عادل بگوید: دیدید بازهم تبانی…! عادل این را بگوید و در ذهن ما هم نقش ببندد که: فوتسال= تبانی

هر سال دعا می کنیم اسفند بگذرد اما از بخت بد ما هم پشت بند اسفند، فروردین می رسد و باید این ضرب المثل معروف را بخوانیم و بگوییم سالی که نکوست…

اما راستی به کجا می رویم؟ یکی می گوید بیشتر بردها با زدوبند بوده؛ دیگری چهار سال منشوری بودنش را فریاد می زند. هیچ وقت هم کم نمی آوریم. می خواهیم ترمز بریده تا آخرش برویم. اما یک بار همین اول ایست کنیم و آخرش را ببینیم.

تبعات فریادهایمان را ببینیم و پژواک را بفهمیم. بدانیم هر عملی، عکس العملی دارد. حالا فقط یک جمله به دوستانمان می گوییم: اگر فوتسال ایران از مناقشات سه سال پیش خیری دید، اشکال ندارد؛ ادامه دهید…