لژیونرها؛ میلیونرهای دیروز، میلیاردهای امروز/ شرایط فوتسالیست‌های داخلی یا صفر یا صد!

به گزارش پایگاه خبری فوتسال ایران، شاید بتوان دوران تیمداری فولادماهان اصفهان در کمتر از یک دهه قبل در فوتسال ایران را دوران احقاق حق بازیکنان فوتسال ایران در داخل دانست؛ روزهایی که قرارداد بازیکنان فوتسال خصوصا ملی‌پوشان به گونه‌ای بود که کمترین اولویت آنها عزیمت به خارج از کشور بود چراکه همه چیز در داخل برای آن ها مهیا شده بود.

شرایط فوتسال ما در آن روزها که پس از چهارمی فوتسال ایران در رنکینگ جهانی و حماسه جام‌جهانی۲۰۰۸ برزیل رقم خورد را شاید بتوان یک رنسانس تاریخی در فوتسال ایران نامید که ورود گیتی‌پسند به تیمداری نیز سه سالی به آن تداوم بخشید اما هر چه گذشت شرایط رو به افول گذشت تا اینکه در دو سال اخیر خداحافظی ناگهانی دبیری تبریز و مرگ تدریجی تاسیسات دریایی از لیگ‌برتر، عدم تمایل رسمی اسپانسرهای برای حمایت از این رشته سالنی و … فوتسال ایران را به لحاظ شرایط مالی ۸۰درصد بازیکنان به مرز فلاکت رساند و جالب اینکه سومی جهان هم نتوانست جلوی این وضعیت اسف‌بار را بگیرد.

شنیدن خبر خداحافظی خیل عظیمی از بازیکنان سابق فوتسال، خانه‌نشین شدن ملی‌پوشانی که می‌توانستند هنوز سال‌های سال بازی کنند، عدم توجیه اقتصادی برای مربیگری مربیانی که برای این رشته زحمت کشیده بودند، وضعیت بد مالی بازیکنان درجه۲ فوتسال به دلیل شرایط بد مالی تیم‌های غیر مدعی لیگ، قرارداد ۶۰میلیونی و دو مسئولیتی بازیکن در بالاترین سطح فوتسال ایران، دلسردی مالکان تیم‌ها که به واسطه آبروی محلی خود دست از تیمداری برنداشته‌اند و … با شرایط اقتصادی بد این روزها بسیار دردآور است که شاید درک آن برای مدیران کنونی و چند پسته در فوتسال که در یک ماموریت خارجی روزانه ۱۰۰ تا ۵۰۰ دلار حق ماموریت دریافت کرده و صندلی کمتر از بیزنس را تجربه نمی‌کنند، توقعی بیجا است.

در این شرایط خاص شرایط بازیکنان لژیونر که غالبا به لیگ‌های سطح پایین خارجی کوچ می‌کنند تنها نقطه روشن و البته شاید به ظاهر روشن ماجراست. قرارادادهای ۸ تا ۱۳ هزار دلاری لژیونرهای ایرانی از چین گرفته تا قزاقستان که در کنار لیگ‌هایی چون تاجیکستان، اندونزی و … غالبا لیگ‌هایی پایین‌تر از سطح لیگ ایران هستند، برای بازیکنان ما عواید مالی بسیار خوبی در حسابی سرانگشتی سالانه بین ۱.۵ تا ۲.۵ میلیارد تومان رقم زده که حق واقعی بازیکنانی است که سومی جهان را به ارمغان آورده‌اند در عین اینکه خطر افت کیفیت بازی در این لیگ‌های بیشتر سطح پایین، می‌تواند مستتر باشد.

اما در مجموع باید گفت که فوتسال ایرانی فعلا با جوشش استعدادهای زیر خاکی کوچه و پس کوچه‌ها مدال‌ها و جام‌ها و مقام‌هایی می‌آورد که صندلی ریاست مدیران آن را محکم نگاه داشته و بیشترین کارآیی را فقط در رزومه مربیان و مدیران و همان تعداد بازیکن آن داشته اما واقعیت این است که منافع فوتسال چند وقتی است برای سایر بازیکنان و مربیانش در دل لیگ، مرزی میان صفر تا صد باقی نگذاشته؛ به این معنا که اهالی فوتسال یا می‌توانند مثل لژیونرها و یا بازیکنان دو باشگاه به ظاهر متمول داخلی ۱۰۰ باشند و شرایط خوبی داشته باشند یا در طرف دیگر تنها خرج یومیه خود را ارتزاق کنند که چیزی جز صفر نیست زیرا با کوتاه بودن عمر ورزش قهرمانی، معنایی جز این ندارد.