چرایی تبعیض بین فوتسال و سایر ورزش ها!

خیلی‌ها هنوز می‌پرسند شرایط ایمن و آنچه باعث رضایت ستاد مذکور و صدور اجازه شروع مسابقات می‌شود چیست و رایج‌ترین سؤال این است که چرا بسیار زود و راحت و بدون دردسرهای آنچنانی با شروع چند باره لیگ‌های فوتبال موافقت می‌شود و حتی در سخت‌ترین شرایط کرونایی که وضعیت ایران در ماه‌ جاری نشان روشن آن است، این موافقت‌ها سلب و نفی نمی‌شود. این سؤالی است که محمد ناظم‌الشریعه سرمربی تیم ملی فوتسال ایران هم به وضوح پرسیده، اگر لیگ برتر فوتبال از دو هفته پیش راه‌اندازی شده و لیگ دسته اول هم از یکشنبه (۲ آذر) به راه افتاد، چرا مانع آغاز مجدد رشته او شده‌اند؟ اینجاست که صرفنظر از برخی لغزش‌ها و اشتباهات در تشخیص این امور که ممکن است از هر مقام و نهادی سر بزند، باید متذکر شد که دشواری‌ها و سنگینی کار «ستاد مبارزه با کرونا» در همین زمینه‌ها و از طبایع و خصلت‌های متفاوت هر رشته ورزشی برمی‌خیزد. حتی یک بررسی ساده هم نشان می‌دهد امکان سرایت بدترین بیماری‌های ویروسی در هوای آزاد و در میدان فوتبال در زمینی با وسعت‌های «۱۲۰ در ۹۰ متر» یا «۱۱۰ در ۸۵ متر» اندک است و جریان داشتن هوا و جاری بودن مولکول‌های آن و بزرگی میدان و کم تعداد بودن آدم‌های حاضر در آن (۲۲ بازیکن و سه داور در گوشه یا وسط میدان فوتبال اندک است و هرچند در چنین هوا و شرایطی هم می‌توان شاهد انتقال ویروس از یک فرد به فردی دیگر بود و درگیری‌های مستقیم بدنی بین بازیکنان یا صحبت مستقیم و رودرروی آنها با داور چنین چیزی را هم امکانپذیر می‌سازد اما هر چقدر که میزان و لحظات تقابل‌ها کم و اندک باشد، این سرایت به حداقل می‌رسد و حتی وقتی تبعات درگیری‌های فیزیکی و کلامی زیاد می‌شود، باز هم دو سه دقیقه وقت برای انتقال ویروس ناکافی است. مشکل آنجا شروع و حاد می‌شود که بحث ورزش‌های سالنی به میان آید و حتی اگر بهترین تهویه‌ها و سیستم‌های تأمین اکسیژن در تالارهای ورزشی رایج و برقرار باشد، در زمان برپایی مسابقات والیبال، بسکتبال و هندبال امکان سرایت «کووید۱۹» از یک نفر به نفری دیگر در سطحی بالا است و نشانه و سند صحت این موضوع موارد نسبتاً پر تعداد شیوع کرونا در جریان مسابقات این رشته‌ها در پاییز امسال است که طبعاً واکنش مسئولان این رشته‌ها را موجب شده‌اند. در هر دو رشته والیبال و بسکتبال پس‌ از چند هفته رکود و صبر مقرر شد که با حذف شهرستان‌ها از روند اجرایی و میزبانی رقابت‌ها به طور مجتمع و متمرکز در تهران برگزار شود تا هم از تعدد سفرها در سطح کشور که ذاتاً بیماری‌زا است کاسته شود و هم در مرکز بهتر و بیشتر بتوان تست‌های کرونا را انجام داد و با غربالگری از حضور بازیکنان بیمار در مسابقات جلوگیری شود. تفاوت والیبال با بسکتبال در این نکته بود که والیبال بعد از بروز چندین و چند مورد سرایت در هفته‌های اول برگزاری لیگ این رشته به چنین نتیجه‌ای رسید اما بسکتبال با مشاهده این تجربه در سایر رشته‌ها از همان آغاز این روش را انتخاب و اجرایی کرد و فصل ۱۴۰۰-۱۳۹۹ را به همین‌ طریق آغاز کرد.

امروز لیگ فوتسال و بلاتکلیف ماندن آن محصول همان کنش‌ها و عکس‌العمل‌ها و اتفاقاتی است که در لیگ‌های سایر رشته‌های سالنی مشاهده شده است. در این راستا به راحتی می‌توان پذیرفت و درک کرد که به چه سبب ستاد کرونا در ورزش هنوز از صدور مجوز تمرین‌های گروهی در ورزش‌های انفرادی و پر برخورد مانند کشتی، رزمی‌ها و بوکس ابا دارد و شاید شنیده باشید که پس‌ از شروع تمرینات گروهی در کشتی تعداد قابل توجهی از کشتی‌گیران و به‌ ویژه مربیان کرونایی و قرنطینه و بستری شدند که سرمربیان هر دو تیم «آزاد» و «فرنگی» (غلامرضا محمدی و محمد بنا) و یکی از دستیاران محمدی (ابراهیم مهربان) تقاص همین مسأله را پس داده‌اند. بازتاب چنین مسائلی در تکواندو کم بوده (و یا کم نبوده و احتمالاً گزارش نشده است) اما در شمشیربازی و در مطرح‌ترین و موفق‌ترین قسمت آن که همانا اسلحه سابر است، هر چهار عضو ثابت این تیم مبتلا به کرونا شده و اینک در قرنطینه حضور دارند و سرمربی‌شان (پیمان فخری) هم ماه‌ها پیش و قبل از ابتلای شاگردانش یک دوره بیماری را طی کرده و خانه‌نشین شده بود.

درخواست‌های مکرر از جانب اهالی ورزش برای اینکه اردوها دوباره برقرار و تدارک‌ها برای المپیک تشدید شود، بسیار است و حرف ورزشکاران و خواسته مربیان در این راستا در ظاهر عقلایی و قابل درک است زیرا تا صد‌درصد آماده نباشیم، درالمپیک کاره‌ای نخواهیم شد اما واقعیت این است که اینگونه اردوها و تجمعات احتمالاً تبعات سنگینی خواهد داشت و مبارزه تن به‌ تن و نفس‌ به نفس کشتی‌گیران و رزمی‌کاران و شمشیربازان و بوکسورها با یکدیگر باعث ازدیاد ابتلا‌ها خواهد شد و ممکن است خدای ناکرده سبب افزایش مرگ و میرها هم بشود و افسوس ماندگار را برای خانواده ورزشکاران قربانی و جامعه ورزش موجب گردد. المپیک و مسابقات قهرمانی جهان و حتی قهرمانی آسیا از هر جهت مهم و سزاوار توجه و مستلزم برقراری بهترین اردوها و دیدارهای تدارکاتی هستند اما مادامی که خطرات جانی احساس می‌شود و ضمانتی در مورد کاهش روزافزون ابتلاها وجود ندارد، تأکید بر برگزاری اردوها و انجام مسابقات و سفرهای داخلی و خارجی به‌ جای زندگی‌زا بودن ممکن است زمینه‌ساز قطع حیات و هموار کننده بسترهای مرگ شود و کسانی را از جامعه ورزش بگیرد که حفظ‌‌شان بسیار الزامی‌تر از حتی درخشش در المپیک‌ها است. مواظب باشیم بها و قیمتی که برای اینگونه امور می‌پردازیم، بسیار تلخ‌تر و سنگین‌تر از مواردی نباشد که کسب می‌کنیم و در نهایت حفظ جان‌ها و انسان‌ها و خانواده‌ها حتی بر آرمان‌های المپیک سنگینی می‌کند. آرمان‌هایی که فقط حرفی از آن باقی مانده است و در عمل هرگونه اقدام نفی‌ کننده ارزش‌ها در دل مسابقات مختلف به امری رایج تبدیل شده است و پول‌گرایی مفرط و دوری از اصل و ذات پاک ورزش المپیک‌ها را هم به میدان‌هایی تبلیغاتی و سیاسی و سرشار از ریا مبدل ساخته است.